Kinderterreur

Blogpost door: malou
Geplaatst op: 05-03-2012 om 08:14

Ik zit op een dinsdagochtend in een koffiezaak rustig aan mijn café latte als er twee vrouwen met hun kinderen binnen komen wandelen. Ze bestellen hun drinken en gaan drie tafels voor me zitten. Terwijl ik me weer richt op mijn laptop zie ik vanuit mijn ooghoeken de kinderen in beweging komen. Ik heb nooit een hekel aan kinderen gehad, behalve dan degenen die beginnen te dreinen als ze midden in een speelgoedwinkel of supermarkt hun zin niet krijgen. Vooral andermans kinderen zijn leuk omdat je ze met liefde aan hun ouder(s) kan teruggeven zodra ze vervelend worden of beginnen te huilen, zonder dat je je echt schuldig hoeft te voelen.

Terwijl Kind 1 met zijn vette handen en chocoladegezicht over de vitrine gaat, vindt Kind 2 dat het nodig is om gillend de hele zaak rond te rennen zonder hard te struikelen. Daarna is er tussen beiden een unaniem besluit dat ze samen tegen de verwarming gaan schoppen en met een hoop lawaai alles wat ze tegenkomen op de grond zullen gaan gooien.

Het kinderterreur is in volle gang en kleurpotloden en puzzelstukjes vliegen door de lucht. Ik raak lichtelijk geïrriteerd en kijk met een chagrijnig hoofd drie tafels naar voren in de hoop dat dit indruk zal maken. De moeders in kwestie zien me niet (of willen met niet zien) en zetten met een stalen gezicht hun gesprek voort.

Nu was ik vroeger ook niet altijd de makkelijkste en had ook ik mijn buien in publieke ruimtes, zoals ieder kind. Maar mijn moeder had hier een uiterst effectieve oplossing voor. Terwijl ze me vastpakte en iets te hard in mijn bovenarm kneep, fluisterde ze duidelijk in mijn oor 'En nu is het afgelopen...'. En dat werkte heel goed.

Met een diepe zucht probeer ik me weer op mijn koffie en werk te richten. Het is jammer dat deze twee moeders het niet zouden kunnen waarderen als ik deze effectieve methode nu even op hun kinderen zou toepassen.