In de kast, uit de kast! Over het hebben van een kort lontje.

Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 24-03-2016 om 10:39

Zie je hem voor je, zo'n kast met allemaal laatjes en deurtjes erin? Waar je van alles in kan stoppen? Proppen? Alles wat je tegenkomt duw je achter een deurtje. Of een laatje. Hups, nog een sok. En een onderbroek! En een stapel foto's. Wat dan ook. Lekker opruimen. Aan de buitkant ziet het er nog heerlijk rustig uit. Alles van de vloer. Alles om je heen ruim je op. Tot al die mooie laatjes bijna niet meer open kunnen. Tot alle deurtjes misschien wel open gaan, maar dat wat je erin kan proppen er echt, maar dan ook echt niet meer in kan! Tja, wat nu? Je kast barst uit zijn voegen... Er is geen ruimte meer voor wat dan ook. Sterker nog, er kan zelfs bijna niks meer uit! Want je mooie kast gaat werkelijk ontploffen. En je dacht nog wel dat je zo goed bezig was met opruimen. Tot de ontploffing!

Weet je dat je lijf eigenlijk net zo'n kast is? Met al die laatjes en deurtjes? Je bewaart van alles in je lijf. Keurig netjes opgeborgen. Zoveel op te ruimen, zoveel plek! Totdat... Je lijf ook ontploft. Je kan niet meer. Je emmertje loopt over. Ontploffingsgevaar! Je hoeft maar aangeraakt te worden en bam. Alles komt eruit. In grote golven. Je hebt jezelf bijna niet meer in de hand. Je kan het niet meer stoppen. Wat gebeurt er toch met je? Waarom voel je je zo overspoeld? Je dacht dat je zo goed bezig was, overal zomaar overheen kon stappen. Helaas, zo werkt het dus niet met je lijf. Ons lijf slaat onze ervaringen ergens op. Ergens in je lijf. Neem je die signalen niet serieus? Tja, dan loop je het risico op ontploffingsgevaar. Vuurwerk, een vulkaanuitbarsting. Hoe je het ook maar noemt.

Maar hoe doe je dat dan wel, goed voor jezelf zorgen? Veel kinderen, en ook veel volwassenen, hebben in deze tijd een kort lontje. Ze staan niet stil bij het ontstaan van hun korte lontje. Terwijl het echt niet zo ingewikkeld is als het lijkt. Gewoon regelmatig je laatjes even uitmesten en opnieuw inrichten. Jonge kinderen zijn zich vaak nog niet zo bewust van wat er in hen omgaat. Als er iets gebeurt om je heen, zoals op school of thuis, dan heb je er een gedachte over. Die gedachte roept een gevoel bij je op. En dat gevoel, dat wil heel erg graag gezien worden. Gevoelens vertellen je hoe het met je gaat. Als je dat er niet laat zijn, wordt het steeds groter. Dan groeit het en groeit het. Want een gevoel mag erkend, herkend en geuit worden. Dan ebt het langzaam weg. Dat is goed zorgen voor jezelf, maar ook voor je omgeving! Want als je kast ontploft, komt er veel meer woede uit jou die niet bij die situatie hoort. Die hoort bij andere situaties. Maar die heb je achter een deur gestopt, in een la gepropt. En met alle geweld komt dat er nu uit. Voor jezelf erg onprettig, voor je omgeving al helemaal!

Dus hoe doe je dat dan? Bij kinderen is het heel fijn als je als ouder voorleeft. Je laat je gevoel zien, je zegt het, je praat ook met je lichaam want je kijkt boos, of je bent verdrietig en je maakt jezelf letterlijk klein. Als je je heel druk voelt, wil je lijf bijvoorbeeld bewegen. Dus ren je een rondje, gaat lekker sporten, of je reageert je af met een game. Je hebt je eigen manier om je te uiten. Het hoeft niet heel zwaar gemaakt te worden. Laat gewoon merken hoe het met je gaat. Kinderen hebben soms iemand nodig die ze spiegelt in hun gedrag. Zoals dat je beschrijft wat je aan het gezicht ziet. Je ogen kijken heel donker! Ben je boos? Of je beschrijft dat iemand er gespannen uitziet en vraagt dan of zij misschien teleurgesteld is? Wat dan ook handig is, is dat kinderen gaan ontdekken wat hen dan helpt als je je op een bepaalde manier voelt. Wat helpt jou als je verdrietig bent? Wil je getroost worden, of zoek je afleiding? Waar heb je behoefte aan? Een hele ontdekking!

Maar het is oh zo belangrijk om die korte lontjes wat te laten groeien. Letterlijk laten groeien! Dan kan een mens beter met teleurstellingen en frustraties omgaan. En dan blijven onze kasten lekker heel. En opgeruimd. Zonder ontploffingsgevaar!

Andere columns van miriam-van-broekhuizen

• 

  Gewoon even pinnen, papa!

  Ja ja de voorjaarsvakantie komt er weer aan! Iedereen kijkt ernaar uit. Even helemaal niks, geen school, geen werk. Opladen gaan we! Dus gezinnen met kinderen gaan erop uit. Op naar de zon, een skioord of in eigen land naar een huisje op een park of een hotelletje...
  Gewoon even pinnen, papa!

• 

  Help....de peuterpubertijd!

  Van de week in de supermarkt zag ik het weer eens gebeuren. Een driftig klein kereltje, hij zette zijn gezicht op zijn allerboost. Ik zag hoe hij een prullip maakte, zijn armpjes gingen over elkaar, zijn beentjes bleven stokstijf staan. Voor het rek met de snoepje...
  Help....de peuterpubertijd!

• 

  Lotje de kat: de omgetoverde gymzaal

  Tjonge de feestdagen zijn weer voorbij, wat ben ik daar blij mee zeg. De hele maand december is het al raak; van het ene familiemoment in het andere. Al die happy family's. Natuurlijk weet ik wel dat de meeste mensen hun vuile was niet zo maar buiten hangen. E...
  Lotje de kat: de omgetoverde gymzaal