Verwondering

Blogpost door: Daraluz
Geplaatst op: 19-03-2012 om 19:54

Met een bevend vingertje van spanning, zie ik mijn zoon van twee naar een blaadje in de tuin wijzen. De lentezon gloeit en alles geurt naar gemaaid gras, gesnoeid hout en ontluikende bloemen. Stilletjes sluip ik dichterbij. Onder het wijzende vingertje zie ik een lieveheersbeestje zitten. Twee oogjes kijken naar me op. 'Heb je het gezien, mama?' 

Het is ontroerend de wereld weer voor de eerste keer te zien. Het enthousiasme van de verwondering weer te voelen. Heel diep vanbinnen weten dat alles een mirakel is. Wellicht willen we daarom aldoor nieuwe en nog spectaculairdere dingen zien. Verrast worden. Verwondering komt heel dicht bij geluk. Alleen zweeft er in ons bewustzijn die wetenschap dat het lieveheersbeestje en wijzelf niet voor de eeuwigheid zijn.

'Uit welk land komt deze, mama?' vraagt mijn andere zoon. Het is jaren geleden dat ik nog een euro omdraaide en hem echt bekeek. 'Cyprus', zeg ik. 'Hoe kan dat nou?' Zijn intonatie gaat verbaasd de hoogte in. 'Daar zijn wij toch nooit geweest'.

De betoverende fascinatie van kinderen, zo merkte ik onlangs, duurt helaas maar kort. Mijn oudste zoon is bijna vier. Vorig weekend gingen we naar de Antwerpse dierentuin. Leuk vond hij het nog wel, maar bij elke kooi, bij elk nieuw dier, zelfs bij de koraalduivel waar ik in volle bewondering naar stond te kijken, riep hij na dertig seconden luidop en hartverscheurend: 'volgende, ik wil naar het volgende!' De wereld is al zo nieuw niet meer.