Lotje de kat

Lotje de kat Foto: Upsilon Andromedae

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 16-03-2012 om 18:37

Als juf van leerlingen van acht jaar, groep vier, op een basisschool voor Speciaal Onderwijs maak je heel speciale dingen mee. Kinderen van deze leeftijd kunnen nog heel open en puur zijn. Het pedagogisch klimaat in je klas is daarbij wel van belang natuurlijk. Kinderleed is er in allerlei kleuren, maten, soorten. Kinderproblemen komen veel  voor. Zowel kleine problemen als grote problemen. Een kind kan niet lekker in zijn vel zitten. Van iets heel kleins kan het naar iets veel groters groeien. Ieder kind heeft het recht gehoord te worden; dat is een gegeven. Emoties die een kind ervaart, mogen herkend, erkend en geuit worden. Daarmee kunnen grote problemen voorkomen worden.

Een thema van de afgelopen maanden in onze groep (ik heb een duobaan) is zeker weten de Dood. Afgelopen periode zijn er een aantal opa’s en oma’s overleden, hebben kinderen meegemaakt dat een ouder langdurig in het ziekenhuis heeft gelegen, zijn er dieren overleden. Zo ook afgelopen week. Op een avond viel Lotje de kat, wel 20 jaar oud, jammerlijk van de trap. Een doffe dreun was te horen. De drie jonge baasjes van Lotje de kat hoorden de dreun op de grond. Ze begrepen echter niet waar dat geluid precies vandaan kwam. Wat was er gebeurd? De jongste liep op het geluid af, ze liep naar de gang. En daar lag Lotje, onderaan de trap. Ze bewoog niet meer, lag in een hele rare houding. 'Mama! Mama!' riep Mara. 'Kom eens kijken, Lotje ligt heel gek!' En zowel mama, papa, Ruben en Max kwamen aangestormd. Lotje was niet meer. Een bezoek aan de dierenarts mocht niet meer baten. Lotje kreeg een bedje in een mooie schoenendoos, een lekker kleedje en lag een poosje in de kamer.

En Max kwam de volgende dag naar school. We zaten gezellig in de kring. Het onderwerp Dood was aan de orde van de dag. Juf zelf heeft namelijk net haar eigen vader verloren. De kinderen hadden allemaal een persoonlijke tekening gemaakt voor haar. Dat betekende heel veel voor juffieJuf. Ze haalde er troost uit. De tekeningen gingen mee naar school en werden in de kring besproken. Ieder kind had zijn of haar eigen verhaal bij de tekening. Een uur lang zaten zij muisstil en ademloos in de kring. En hoe meer juffieJuf vertelde, hoe meer vragen er kwamen vanuit de kinderen.

Kinderen stellen vragen die volwassenen vaak niet durven te stellen. Zo eerlijk, zo puur. Om kippevel van te krijgen. Wat een openheid…..'Juf, huilde je de hele dag? Juf, heb je je papa aangeraakt, was die ook heel hard net als Opa Duf? Juf, gingen soms de ogen nog even open? En is hij in het vuur gegaan, dat wil ik niet hoor'. Er volgden gesprekken over emoties; emoties die nieuw waren voor de kids; emoties die heftig waren om besproken te worden, die ook heel mooi waren om te delen. Het mooiste vond ik de tekening van Bas; hij had een jongen getekend in grijze kleuren met een knalrood hart. Hij had gevraagd, of hij deze tekening wel aan juffieJuf kon geven. Haar vader was immers overleden aan een hartstilstand. Kon het hart dan wel? Juf had gezegd, dat juist een hart heel mooi is, troost kan bieden, want een hart betekent simpelweg ook LIEFDE. Liefde voor een ander... In de kring bloosde Bas, had glazige ogen en was zichtbaar opgelucht, dat juffieJuf hem vertelde dat zijn tekening haar getroost had en dat ze wist dat een hart staat voor om elkaar geven. Wat een prachtig kippevelmoment! Samen emoties delen, verdrietig zijn, treuren en rouwen schept een band. Samen huilen geeft lucht. Het uiten van emoties is voor iedereen anders. Wat ik mijn kinderen mee wilde geven, is dat emoties geuit moeten worden, omdat je er anders later ziek van kan worden. Iedereen die een dierbare verliest, zal erdoor heen moeten.

"Wanneer je droevig bent, kijk dan opnieuw in je hart. En je zult zien dat je huilt om wat je vreugde heeft gebracht".
Kahlil Gibran, schrijver

Wat wordt er nou eigenlijk bedoeld met "je verdriet verwerken"? Er zijn verschillende fasen die iedereen doormaakt in het rouwproces. Ook ervaart iedereen verschillende emoties, emoties die je zo niet zou verwachten. Als juf, als moeder of vader, als verzorgende, als familielid, is het wel erg belangrijk om te herkennen in welke fase een kind zit. En welke manieren er zijn om ermee om te gaan. Hierover in de volgende colum meer.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen