Lotje de kat deel 5, gezocht: lieve opa en oma

Lotje de kat deel 5, gezocht: lieve opa en oma Foto: 9thmuswellhill

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 20-04-2012 om 16:27

Kinderen leven in het hier en nu. Ze kunnen het ene moment verdrietig zijn, het andere weer vrolijk. Volwassenen hebben vaak een rouwsluier om zich heen hangen: 'hij zat altijd voor het raam in die stoel... Hij hield zo van rozen'. Kinderen rouwen veel directer. Ze missen de persoon, maar bedenken niet iedere keer wat opa gedaan zou hebben.

Ruben, Max en Mara genoten intens van de zomertijd. Na het avondeten konden ze nog heerlijk een poosje buiten spelen. Lekker op de schommel, aan de perenboom. Vrijdagavond was ook zo’n avond. Tijdens een potje voetbal op het schoolplein viel Mara ineens languit op de grond. Ze bleef een hele poos liggen. Tjongejonge, wat was ze boos ineens! Boos, boos, dat haar schot niet goed genoeg was. De bal vloog meters over! De hele dag was ze al niet in haar doen geweest; beetje stil en teruggetrokken was ze. Het was namelijk "Opa en oma-dag" geweest op school. De hele week had ze er al tegenop gezien; wat wilde ze graag opa Duf weer eens knuffelen, dat juist hij haar op kwam halen van school. Nu deed haar hele lijf pijn. Haar buik, haar benen, haar hoofd. Ze voelde het gemis in haar hele lijf. Zo graag zou ze opa en oma op school zien... En nu , met voetbal, werd ze ineens vreselijk boos. Ze lag te trappen, te schreeuwen en tegelijk te huilen op de grond.

"Accepteer en doorleef je woede en verdriet,
want daar ligt de bron van je innerlijke kracht"

Kinderen jonger dan zes jaar beseffen nog niet goed wat dood zijn inhoudt. Het definitieve van de dood is voor hen niet grijpbaar. Het verdriet draait dan vooral om het gemis. Het is van belang dat ouders en leerkrachten goed uitleg geven. Daarbij kan je goed dingen uit de natuur gebruiken. Zoals een dood slakje of een lieveheersbeestje. Het kan best zijn dat een kind later alsnog gaat rouwen, als het wat ouder is. Betrek ze overal bij, houd de communicatie open; bespreek van te voren wat er gaat gebeuren. Een goede voorbereiding.

Ineens, toen Mara zo op de grond lag, zag ze iets liggen. Iets heel kleins, iets zwart met roods. Ach, een lieveheersbeestje... Dood! Ze pakte hem op en legde ’t op haar hand. Nee, hij bewoog echt niet meer, ook niet als ze aan hem zat. De andere kinderen kwamen om haar heen staan. Ze vroegen wat er was. Mara opende haar hand en ze zagen het dode lieveheersbeestje. 'Hee, die is ook dood!' riep Ruben. Hij rende naar de struiken en zocht een heel mooi groen rond blaadje. Hij nam het mee naar Mara. 'Kijk', zei hij. 'Hier past 'ie wel in, kijk maar'. Mara legde hem erop. 'Kom, we gaan begrafenisje spelen'. Max was al bij de struiken aan het graven geslagen.

Door het gebeuren na te spelen, gaan kinderen het beter begrijpen. Op deze manier erkennen ze uiteindelijk dat iemand dood is, snappen ze wat er is gebeurd. In de volgende fase komt dan de emotie los, de fase van het herkennen. Dan komt de pijn, het gemis. Kinderen zijn dan vaak boos, of juist stil en teruggetrokken.

Volwassenen vinden het vaak lastig om met het verdriet van hun kinderen om te gaan. Van nature willen wij onze kinderen namelijk beschermen, beschermen tegen pijn en verdriet. Laat de emoties er zijn. Troosten hoeft niet eens, het is genoeg dat je er bent. Het laten ervaren van de emoties wordt weleens focussen genoemd. Als volwassene beschrijf je dan letterlijk wat je ziet aan lichaamstaal aan een kind, zonder oordelen. Je geeft zoveel mogelijk feiten weer. Zoals: 'ik zie tranen uit je ogen rollen, je kijkt erbij naar beneden. En... Je voorhoofd is gefronst, je mond ziet er sip uit. Klopt het dat je verdrietig bent?' Een kind zal dat dan beamen, als je het goed hebt weergegeven. Soms herkennen ze hun eigen emoties niet, zijn ze zich er niet van bewust en hebben ze jou daarbij nodig. Dan leren ze de verschillende emoties erkennen, herkennen en uiten.

De zaterdag erop zaten ze met z’n allen aan de pannenkoeken. Mara zuchtte diep; haar moeder zag het aan. Ze gaf Mara een knuffel, een aai over haar bol. 'Waar zit je aan te denken, Mara?' vroeg ze. 'Nou', zegt Mara. "Gisteren op school was het opa-en-oma-dag. Ik mistte opa Duf en oma echt heel erg... Ik moest ervan huilen. Ik wou zo graag... Opa Duf even knuffelen'. Ineens had haar moeder een plannetje. Ze had er al een paar dagen over zitten broeden en ze had er kriebels van in haar buik. Op de dagen dat zij moest werken, gingen de kinderen altijd tussen de middag bij buurvrouw Pien en buurman Bram eten. Dit bejaarde echtpaar had de kleinkinderen ver weg wonen; ze genoten enorm van Ruben, Max en Mara. Die vrolijke snoetjes aan de boterhammen... Een paar weken geleden waren ze ook bij het afzwemmen van Ruben geweest. Wat een feest was dat!

’s Avonds zaten Mara en haar broers aan de grote tafel met allemaal tekenspullen om hen heen. Ze waren de mooiste tekening ooit aan het maken. Het werd een heel bijzondere tekening, met een briefje erbij. Mara schreef de letters over die mama voor had geschreven. Op het briefje stond het volgende…

Lieve buurvrouw Pien en buurman Bram,

Wij vinden jullie zo lief! En we willen jullie vragen, of jullie onze opa en oma zouden willen zijn. Dat willen wij met heel ons hart….

Dikke kus van Ruben, Max en Mara.

 

  • usericon
    beantwoorden Geplaatst door camari
    Op 24-04-2012 om 00:20

    Hoe lief, ben benieuwd of Pien en Bram het hebben geaccepteerd. Oma's en opa's zijn zo belangrijk in een kinds leven.
    Hoe moeilijk is het voor een kind om de dood te begrijpen..wij als volwassenen kunnen vaak niet bevatten. Het gemis is het ergste en voor een kind makkelijker te vervangen. Ik kan me nog herinneren dat mijn oudste dochter toen 5 jaar verbaasd was over mijn verdriet over de dood van onze hond. "Hoef je toch niet om te huilen, je heb mij toch nog - en Laica is nu bij oma Pernis en die had niemand maar nu wel ".....
    Zo simpel had ik het nog niet gezien.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen