Lotje de kat deel 6

Lotje de kat deel 6 Foto: DieselDemon

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 27-04-2012 om 10:13

Ga verder met je leven, maar met die ander in je hart

Ruben, Max en Mara hadden kriebels in hun buik. Ook oma Pien en opa Bram hadden kriebels in hun buik. Wat een heftige emoties komen er boven. Mara had de afgelopen dagen enorm haar opa gemist. Ze voelde zich verward, begreep het allemaal even niet meer. Ze was jaloers op alle kinderen die wel een opa en een oma hadden! Ze wilde zo graag opa Duf knuffelen, dat het pijn deed in haar hele lijf. Waarom moest opa dood? Waarom zijn er zoveel opa’s en oma’s? Waarom?

Woensdag moest het hele gezin naar de kapper. In de kappersstoel had Mara aan de kapster verteld dat oma dood was, al heel lang, en dat opa net was overleden. Dat opa in het vuur was gegaan, en dat ze dat zelf niet wilde. Dat doet toch hartstikke pijn? En weet je Maria, ook onze Lotje is toen doodgegaan. Die ligt nu op een fijn plekje achterin de tuin. Ze wist zeker dat Lotje niet in het vuur wilde. En nu Lot daar onder de perenboom was begraven, en ze samen met papa hadden getimmerd, kon ze heel goed aan Lotje en opa Duf denken, al schommelend. Dikke tranen kwamen er soms. Soms was Mara ook zo boos... Zo boos op opa, dat hij hen in de steek had gelaten. Dat vonden Ruben en Max ook oneerlijk... En nu was het op school opa-en-oma-dag geweest en miste ze opa Duf en Lotje extra. Oh, wat wilde ze vreselijk graag knuffelen met opa Duf. Wat oneerlijk was het toch, dat de buurtjes Lara en Mees wel met hun opa en oma door de gangen van de school konden lopen...

Het is een o zo moeilijk onderwerp om met kinderen te bespreken: de dood. Maar van wezenlijk belangrijk om te doen. We moeten de dood niet uit de weg gaan. We moeten onze kinderen leren dat de dood bij het leven hoort. Jonge kinderen laten hun verdriet zien in hun gedrag. Dat is niet eenvoudig te herkennen. Ze zijn soms sneller gefrustreerd, agressief, boos, verdrietig. Kunnen zich maar moeilijk concentreren, zijn snel afgeleid. Pubers laten echter hetzelfde gedrag zien als volwassenen. Zij zijn vaak zeer verward, verdrietig, ontkennen het. Bij pubers is het van belang te weten dat ze rouw uit kunnen stellen. Ze voelen het aan wanneer ouders er geen ruimte voor hebben. Blijf in gesprek met je puber, zorg ervoor dat ze hun gevoelens kunnen delen. Dat hoeft niet per se met jou te zijn; dat kan ook in vriendschappen. Deel je eigen gevoelens met hen; ze willen voornamelijk serieus genomen worden. Door het delen van gevoelens kunnen zij hun gedachten wat meer onder controle krijgen. Pubers en emoties, die wisselen zich in een hoog tempo af. Ze willen maar wat graag hun ouders in bescherming nemen. Bij pubers is het goed je te realiseren dat ze ook een houding aan kunnen nemen van "met mij is niets aan de hand". Achter deze houding kan heel goed verwarring en verdriet zitten. Jonge kinderen laten door middel van gedrag zien wat hen bezighoudt. Dit is wel moeilijk te observeren.

Druppeltjes verdriet
soms
Val ik hard
dan huilt mijn knie
tranen rood van bloed
en uit mijn ogen
druppeltjes verdriet
soms
Val ik hard
dan huil ik niet
Uit Hans en Monique Hagen “ Jij bent de liefste”.

Opa Bram en oma Pien hadden net de boodschappen gedaan. Ze zaten aan de koffie. In de gang op de mat lag een grote dikke envelop. Oma Pien pakte hem op, en scheurde hem open. Ach wat lief, allemaal kindertekeningen! Van wie zouden die toch zijn?, dacht ze. Ze bekeek de tekeningen goed. Hee, van de kinderen hier om de hoek! Ook van Mara, waar ze pas bij in het zwembad waren toen ze af mocht zwemmen. Wat was dat genieten toen. Ze nam de tekeningen mee naar opa Bram. Ze gingen er een goed voor zitten. Hee, er zat een briefje bij, eens even lezen... Opa Bram hoorde een snik. Hij bekeek zijn vrouw, die aan de andere kant van de tafel zat. Er biggelde een traan over haar wang. Wat zou er zijn?  'Hee, wat is er Pien, je hebt een traan!' Maar oma Pien had even geen woorden meer. Ze kon alleen maar haar tranen laten lopen. Ze wees naar de tekeningen en naar de bijbehorende brief. Toen ze haar stem weer had gevonden, gaf ze de brief aan opa Bram, en zei: 'moet je nou toch eens lezen... Ik geloof het niet... Wat een eer. Wat vreselijk lief van ze. Ik... Ik...' Opa Bram snapte er niks van. Oma gaf de brief aan haar man. Hij nam de brief aan, zette zijn leesbril erbij op en begon te lezen. Ook hij raakte hevig geëmotioneerd. Ook hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij de brief las. 

Wanneer moet je als ouders nou hulp zoeken voor een kind dat niet lekker in zijn vel zit? Als er sprake is van rouw, van een totaal aan gevoelens, gedachten en gedrag die ontstaan door het missen van een dierbare, is het fijn om een kind de ruimte te geven zich op zijn of haar eigen manier te uiten. Ieder doet dat op zijn eigen manier; die ruimte mag! Accepteer de verschillen; laat het er zijn. De één wil graag lekker sporten, de ander is graag alleen op zijn of haar kamer. Weer een ander heeft een kort lontje, en kan zich wat moeilijker concentreren op school. Praat erover, de dood hoort immers bij het leven. Maar als kinderen een te lange tijd neerslachtig zijn, geen zin meer hebben in het dagelijkse gebeuren, ook regressie laten zien (terugvallen in kinderlijk gedrag) moeten we allert zijn. De overledene wordt dan verheerlijkt, opgehemeld. De interesse in leeftijdgenoten is ook een graadmeter; als deze langdurig minder is, is het tijd om aan de bel te trekken.

Vandaag was Max als eerste aan de beurt voor de schommel. Gisteren was Ruben heel lang geweest, nu was hij aan de beurt. Heerlijk vond hij het plekje achter in de tuin, vlak bij Lotje de kat. Het zelfgetimmerde kruis trok zijn aandacht. Ook moest hij terugdenken aan opa Duf, als hij daar zo op de schommel zat en heerlijk heen en weer wiegde. Ze hadden gisteren een heel mooie brief gekregen van opa Bram en oma Pien. Een brief met een groot hart erop. Ze schreven dat ze het een erebaan vonden, de oma en opa te worden van Ruben, Max en Mara. Wat waren ze allemaal blij geweest dat ze die brief hadden gekregen. Mama moest er ook om huilen. Mara stond te springen op haar stoel, zo blij was ze. Maar haar broer Ruben rende ineens weg. Hij rende naar de schommel. Ruben was verdrietig en blij tegelijk geweest. Hij had gezien hoe Mara haar opa miste. Hij begreep het wel, maar voelde zich ook schuldig, schuldig naar opa Duf toe. Nu hadden ze een nieuwe opa en oma, maar kon dat wel? Wat zou opa Duf er eigenlijk van hebben gevonden? Allemaal vragen waar hij zo geen antwoord op wist. Mama was hem achterna gelopen. Later aan de keukentafel tijdens het eten, had mama geprobeerd uit te leggen wat er met Ruben was. Dat hij heel blij was met oma Pien en opa Bram, maar dat hij opa Duf nog steeds miste. Mama had gezegd dat opa Duf niet te vervangen is. Dat oma Pien en opa Bram nu ook erbij hoorden, maar dat we opa Duf en Lotje de kat nooit zouden vergeten. Want opa Duf leeft voort in je hart, in ons hart. En dat was nou precies wat Max ook voelde als hij zo heerlijk aan het schommelen was, daar achterin de tuin, op de schommel die aan de perenboom hing.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen