Lotje en Dorus, Dorus in de waterval

Lotje en Dorus, Dorus in de waterval Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 29-05-2012 om 19:43

Het is gebeurd. Ook bij Lars is het gebeurd. Dat, waar we eigenlijk op zaten te wachten. De waterval van tranen bij Lars is losgebarsten. En dat is heel wat voor een jongen van 11...

De vader van Brit en Lars had bedacht dat wij als stel wel een uitje konden gebruiken. Even je gedachten bij wat anders. Ons leven bestond op dit moment uit tranen; verdriet dat zich vastzet in je lijf, een achtbaan van emoties. Dus even een avondje naar het theater om de hoek leek hem een goed plan. Het voelde eerst wel vreemd; naar een voorstelling gaan terwijl je net je vader hebt verloren. Mag dat eigenlijk wel? Kon ik het eigenlijk wel? En wat doen we met onze pubers die avond? Ze zijn eigenlijk te oud voor een oppas. Brit had nota bene zelf afgelopen zomer al opgepast. Dus dat was ook geen optie. Met z’n vieren besloten we dat Brit en Lars alleen thuis zouden blijven. Het theater was tenslotte om de hoek; via sms konden we elkaar kort even spreken, als het nodig was waren we zo weer thuis. Beiden installeerden zich achter een filmpje; popcorn erbij, wat te drinken. Ze sliepen ook bij elkaar op de kamer, het luchtbed was al opgemaakt. Dat ging vast goedkomen. Dachten we.

De voorstelling van Paul de Leeuw was een bijzondere. We zijn beiden gek op hem. Zijn muziekstijl past bij ons, zijn humor ook. Ik had me geprobeerd voor te bereiden op het luisteren naar zijn nummer met Ruth Jacoth, “Blijf bij mij”. Een nummer dat veel betekende voor me, dat wat mijn ouders elkaar toewensten. Dat aangaf dat ze eigenlijk niet zonder elkaar konden. Dat wat uiteindelijk ook was gebeurd. Daarvan had ik verwacht dat hij het ook zou zingen. Maar Paul begon terug te kijken op zijn loopbaan tijdens de voorstelling, en gaf humoristisch aan dat hij dat nummer nou wel eens een keer gehad had. Na zoveel jaren dat te moeten zingen omdat het publiek dat elke keer weer aan hem vroeg. Daar had 'ie geen zin in deze avond. Grappig en voorstelbaar, dacht ik nog. Maar Paul keek ook terug op zijn eigen jeugd. Op het contact met zijn ouders, op zijn geaardheid en hoe hij dat aan zijn ouders had verteld. Hoe hij er tegenop had gezien het te delen met zijn vader. Wat een onvoorwaardelijke liefde eruit naar voren kwam. Een proces van jaren, terugkijken op je jeugd. Van acceptatie wie je bent. Van het verlangen om door je ouders geaccepteerd te worden wie je bent. Daar zat ik zelf middenin. Een thema op deze avond bleek het gezin te zijn; het gezin wat een basis legt voor de rest van je leven, een soort bodem. Ineens zong hij de eerste regels van "Blijf bij mij", weer zonder humor, met heel veel gevoel. Prachtig, zoveel emotie kwam erbij kijken. Juist omdat hij net had verteld over de rol van zijn vader. Dit alles veroorzaakte bij mij een waterval aan tranen. Dat dat juist op deze avond zou gebeuren, was niet wat ik had verwacht. Wat mij diep raakte. Zat ik daar middenin de schouwburg met tranen die niet te stoppen waren...

Dorus de hondMaar wat ik ondertussen niet wist, was hoe het er thuis aan toeging. Brit en Lars hadden niet ge-sms’t of gebeld. De voorstelling van Paul was rond tien uur afgelopen. We zeiden tegen elkaar: 'maar geen wijntje drinken, he'. Een voorgevoel? Rustig wandelden we naar huis. In de gang hoorden we wat in de keuken. We liepen er snel ernaar toe. En wat zagen we? Twee kinderen totaal overstuur, die over onze Dorus heen lagen. Op de grond, midden in de keuken. Met grote uithalen, helemaal overstuur. Als de kat van huis is...?

Vooral Lars had het helemaal gehad. Zijn ogen waren rood, hij hikte en snikte van het huilen. Hij kon zelfs niet meer stoppen met huilen. Bleek dat ze allebei na de film samen naar bed waren gegaan. Ze konden de slaap niet vatten en lagen al een poos wakker in bed. 'Ben jij ook zo verdrietig? Ik moet steeds aan opa en oma denken...' 'Jij ook?' 'Zullen we even naar Dorus gaan? Even lekker met hem knuffelen?'. Zo gezegd, zo gedaan. En daar lagen ze dan, intens verdrietig, elkaar te troosten. Zou dit juist losgekomen zijn omdat wij als ouders niet thuis waren? Kinderen in de puberleeftijd kunnen hun verdriet namelijk ook uitstellen, omdat ze voelen dat hun ouders het al zwaar genoeg hebben. Zou het losgekomen zijn bij Brit en Lars juist omdat wij er niet waren? In ieder geval was ik erg blij dat Dorus ook bij ons gezin hoorde. Want Dorus keek ons aan, met zijn grote, bruine ogen. Het leek of hij ons verdriet begreep. Dorus liet zich maar wat graag troosten en omarmen, bleef keurig zitten, terwijl Brit en Lars hun tranen de vrije loop lieten. Een waterval van tranen overkwam Dorus. Zo bleek weer eens dat ons hondje met recht een troosthondje is voor ons allemaal. Erg fijn. Want het verdriet moet er toch uit.

Met dank aan “Poephoofd”.

  • usericon
    beantwoorden Geplaatst door karin-potkamp (Gast)
    Op 01-06-2012 om 22:58

    Hoi Miriam,
    Heel mooi verhaal, en voor veel lezers heel herkenbaar denk ik! Je hebt talent dus ga vooral door!

    groetjes Karin

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen