Lotje en Dorus, zullen we moeders ruilen?

Lotje en Dorus, zullen we moeders ruilen? Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 26-06-2012 om 20:35

Na de verjaardag van Brit zou de tijd aanbreken voor haar toneelclubje. Het hele jaar was ze aan het oefenen voor de voorstelling van het jaar! Er werd weken achter elkaar gedanst, gezongen en toneel gespeeld. Nu begon het serieus te worden. Eind mei zou de voorstelling “Moeders ruilen” uitgevoerd worden. Brit vond het een geweldig onderwerp. Lastige moeders... wat moet je ermee? Ze vragen altijd van alles... ruim je kamer eens op! Of is je huiswerk al klaar? Of... heb je nou alweer afgesproken met je vriendin? Het leek Brit heerlijk om daar eens lekker over te klagen. Het onderwerp van haar toneelgroep sprak tot ieders verbeelding.

Ondertussen was het gezin Hartjes aan het bijkomen van het ongeluk. Het was een spiegel voor de moeder van Ruben, Max en Mara. Zo kon het niet langer. Ze moest haar hoofd erbij houden. De concentratie is het probleem, dacht ze. Net als de kinderen dat hadden, had ook zij er last van. Een korte concentratieboog! Dat hoort een beetje bij rouwverwerking. Je hoofd zit vol, vol met allerlei verschillende emoties, beelden en vragen. Als moeder ben je ook heel zorgzaam naar je kinderen toe. Je wilt dat zij het goed hebben maar omdat je eigen hoofd ook zo vol zit, doe je van alles tegelijk. Zonder iets af te maken... wat schaamde ze zich, dat ze zelfs bijna geen kadootje voor Brit had gekocht. Net op tijd kwam ze langs een fijne winkel. Brit wilde graag geld hebben, dat begreep ze ook wel maar een kadootje geven is toch erg leuk. In het winkeltje had ze iets gevonden voor meiden; heerlijke douchegel maar ze was er met haar hoofd niet bij. Thuis gauw een kaart met envelop, met inhoud natuurlijk, gepakt en in de tas gestopt. Gehaast kwam ze op het schoolplein, gauw de kids in de auto... en toen kwam het ongeluk. Het had nog lang in het koppie gezeten van Max. Vooral ’s avonds in bed. Dan vertelde Max wat er in hem omging. Dat hij het zo erg vond dat de auto nu ook al kapot was. Opa en oma dood, de auto kapot. 'Alles gaat kapot mama!' riep hij uit. 'Dat wil ik niet! Ik wil naar opa en oma toe!' Zucht….. Hoeveel kan zo’n mannetje eigenlijk aan?

De voorstelling “Moeders ruilen?”

Voor de twee zussen was het wel pittig naar de voorstelling Moeders ruilen? te gaan. Zonder opa en zonder oma, de grootste fans van Brit. Gelukkig waren er genoeg andere fans in de zaal. Tot voor kort hadden wij het geluk, twee gezonde oma’s en opa’s te hebben... het andere stel zat ook trots in de zaal. Al trots voor ze hun kleindochter hadden gezien op het podium. Ook Ruben, Max en Mara waren van de partij. Ze keken allemaal hun oogjes uit. Wat stond Brit te stralen op het podium! Lars zat naast Mara. Mara volgde Brit en keek met heel grote ogen, op het puntje van haar stoel. Wat deed ze het goed! De kinderen aanwezig in de zaal, dachten niet meer aan opa Duf en aan hun oma... Brit wel zo af en toe. Brit besefte, dat er twee lege stoelen waren tussen het publiek. Vooral toen Annemarijn haar solo moest zingen. De titel van haar nummer was:” Ik heb geen moeder, ik wou dat ik er eentje had” Heel confronterend voor de andere kinderen op het toneel, die zoveel last hadden van hun lastige moeders terwijl Annemarijn dolgraag een vreselijk lastige, zeurderige, mopperige moeder had willen hebben. En daar zag Brit haar moeder en haar tante met dikke tranen zitten tussen het publiek. Als geen ander wist ze wat er in hen omging... ze wilde dolgraag dat de twee lege stoelen bezet waren en het gemis was levensgroot aanwezig. Wat een onverwacht verdriet... dat had ik mooi niet voorzien, dat het nummer van Annemarijn ten gehore gebracht zou worden. En zo’n gevoelig nummer? Het gemis was inderdaad levensgroot aanwezig op dat moment. We lieten onze tranen stilletjes lopen over onze wangen.

"Leef je leven alsof je weet dat het je laatste dag is!"

Bij de familie Hartjes was de rust weer een beetje weergekeerd. Na de voorstelling van Brit, vielen de kinderen onderweg naar huis in slaap in de auto. Mama dacht na over haar emoties. Wat is het toch belangrijk voor de kinderen, dat er een trotse opa en oma in de zaal zitten. Dat doet je zo goed! Nu is het wel weer eens tijd, om opa Bram en oma Pien weer eens uit te nodigen. Met het verjaardagsfeest hadden ze zich nog wat te veel gevoeld. Het was immers de eerste verjaardag zonder opa Duf en oma maar mama had zich voorgenomen om komend weekend met z’n allen naar de kinderboerderij te gaan. Als Max en Mara morgenmiddag een boterhammetje aan het eten waren bij opa Bram en oma Pien moesten ze dat maar even vragen. Het werd tijd om elkaar beter te leren kennen. Om een paar uurtjes met elkaar door te brengen. Dat zou de kinderen goed doen. Dat ze zich weer kleinkind mogen voelen, kleinkind van een trotse opa en oma.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen