Dorus en de Dromenvanger

Dorus en de Dromenvanger Foto: Wilderbergs

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 10-07-2012 om 19:34

En zo ben ik weer juf van mijn speciale klasje. Wat krijg ik toch een energie van mijn groep kinderen. Het is heerlijk om te ervaren dat als ik de school binnenkom, ik weer in mijn rol spring als leerkracht. Dan kan ik er weer zijn voor hen. Dan ben ik een stukje van mezelf, dat nog steeds in de war is, even kwijt. Dan is het gemis weer even naar de achtergrond verdwenen.

’s Morgens op de fiets, mijn kids aan de ontbijttafel achter latend (zij hebben immers nu al zomervakantie), gaan mijn gedachten heen en weer. We zijn bezig met het afsluiten van het schooljaar. Mijn kids zijn over naar het volgende jaar. Lars gaat zelfs van school! Die heeft een fantastische rol neergezet tijdens de musical. Wat waren we trots, hem te zien staan op het podium. Altijd gedacht, dat hij de belichting zou gaan doen. Want in het middelpunt stond hij als jonkie niet graag. Dat was nog duidelijk te zien op de crematie; Lars was intens verdrietig, huilde stilletjes met af en toe diepe halen, een gesmoord huilen. En nu had hij daar als paard op het podium staan. Met een humor, de hele zaal lag in een deuk van het lachen. Hij stond daar gewoon! Wat zou het mooi geweest zijn als zijn oma en opa het mee hadden kunnen maken. Zouden ze het stiekem gezien hebben? Zo in gedachten fiets ik naar mijn werk. Ineens voel ik de wind in mijn haren, voel ik de zon die schijnt op mijn gezicht. Wat zou ik graag alles delen wat er in in ons gezin gebeurt. Wat zou ik graag willen vertellen, wat een humor Lars heeft laten zien, wat een lef. Dat hadden zijn opa en oma echt niet verwacht. En nu fiets ik weer naar mijn plekje op school, tussen mijn kinderen van groep 4. Wat een heftige week...
Op school aangekomen neem ik een kop thee. “Hai juf! Ik heb het bij me hoor juf, ik ben het niet vergeten!”Mijn gedachten waaien langzaam met de wind mee. Alweer tijd! De bel gaat. Ik loop naar het hekje waar de leerlingen altijd op me wachten. Blije gezichtjes als ik aan kom lopen. Een knuffel van Maike, een opgewekt “Hai juf! Ik heb het bij me hoor juf, ik ben het niet vergeten!” En mijn eigen gedachten over deze heftige afscheidsweek zijn in een zucht verdwenen. Wat fijn is het toch, dat ik een rolletje speel in het leven van deze prachtige kinderen.

Max werd gillend wakker om 2 uur midden in de nacht. Hij had een nare, rare droom gehad. “Mama! Mama!” riep hij huilend. Max riep zijn mama, die snel aangerend kwam. Met een duf hoofd stond ze bij Max aan zijn bed. “Wat is er mannetje?” Ze aaide hem over zijn bolletje. Ze kwam naast hem zitten op zijn bed. Mama wreef over zijn rug. Max had dikke tranen. Hij was wat in de war. Hij brabbelde wat, maar ze kon het niet verstaan. “Wat zeg je, Max? “ Ze verstond opa Duf, en een vaag verhaal over school. Max huilde weer, en leek erg verdrietig. Ze kon hem niet goed wakker krijgen. Ze riep hem, liet hem even plassen, om goed wakker te worden. In zijn slaap pakte Max de grote knuffel, die sinds enkele maanden in zijn bed lag, hij nam hem onder zijn arm. “Kom maar, Lotje, kom maar bij mij. Ik zal je weer beter maken. Kom maar Lotje, Lotje, toe!” Max ging weer lekker liggen. Zijn wangen waren nog betraand. Zijn mama droogde de tranen. Ze aaide ook Lotje even over zijn bolletje. Max was duidelijk aan het dromen over de nare dingen die ze hebben meegemaakt met elkaar de afgelopen periode. Wat kon ze nou doen om hem te helpen?

We starten weer in de kring. Zoals elke woensdagochtend. Even vlogen mijn gedachten weer naar vanmorgen thuis aan de ontbijttafel. Lars en zijn groep zouden in de ochtend aan hun opa’s en oma’s de musical ten gehore brengen. Zucht bij mij... dit jaar voor het eerst zonder opa Duf en oma... Wat was het fijn dat gelukkig opa en oma Arnhem er wel bij waren. Zou Lars zich goed kunnen houden? Zou hij ook zo aan opa Duf en oma denken? In gedachten waren ze bij mij. “Juf, juf! Mag ik hem laten zien? Mag het juf? Ik heb hem dit weekend gekregen van mijn moeder”. De tas ritselde. De klasgenoten van Frank waren erg nieuwsgierig en keken naar de tas. Ik was er ineens weer bij met mijn gedachten. Wat goed van Frank, dat hij de dromenvanger had meegenomen! Daar had ik plannen mee. Ik had de dag ervoor gemerkt, dat Max weer meer afwezig was in zijn hoofd. Hij had moeite de gesprekjes in de kring te volgen. Ik hoopte dat de dromenvanger van Frank ook hem zou kunnen helpen. Dus gaf ik het woord aan Frank. Hij pakte zijn tas, en haalde de dromenvanger eruit. Alle kinderen waren muisstil! Tjee, wel een hele mooie! Vol trots vertelde Frank, dat hij deze had gekocht van zijn zakgeld. Maar dat mama ook had meebetaald, het was net iets te duur. Enorm trots was hij. Hij glom helemaal! Vol geuren en kleuren vertelde hij hoe hij in het bezit was gekomen van deze schat. Iedereen luisterde vol aandacht. Frank maakte uiteindelijk een rondje, en iedereen mocht er even voorzichtig aanzitten. Nou dat deden ze super. En toen kwamen de vragen. Milou vroeg waar de dromenvanger van gemaakt is. En hoe werkt het eigenlijk, zo’n dromenvanger? Nou, Max spitste zijn oren, zag ik. Ik zag hem denken. Wat een mooi ding, zeg. Zou het echt werken? Zou het echt waar zijn, dat de dromenvanger, als je hem voor je raam hangt, de nare dromen terugstuurt? En dat alleen de mooie dromen erdoor komen? Wat zou dat fijn zijn want Max droomde veel over doodgaan. Over Lotje, over opa Duf……en hele nare dromen. Steeds zag hij het voor zich, dat opa daar lag, boven in bed, opgebaard. Zo wit als een doek, zo koud leek hij. En in zijn dromen zag hij Lotje in haar schoenendoos, die mooi versierde schoenendoos. Die hadden ze met elkaar gemaakt. Lotje lag lekker op een zacht dekentje. Maar dan droomde Max dat Lotje en opa Duf begraven werden, en alle aarde kwam in hun mond, en er kropen allemaal beestjes uit hun mond. Dat was elke nacht het moment dat Max huilend wakker werd. Dat is toch vreselijk voor opa en Lotje? Hoe kwam het toch, dat die droom steeds weer terugkwam. Max was er zo verdrietig van... maar de dromenvanger van Frank trok ook mijn aandacht. Ineens bedacht ik me, dat de dromenvanger als een wind door de nare dromen van Max zou kunnen waaien. Een heerlijke frisse wind, die de nare dromen weer terugstuurt. Die je weer heerlijke dromen bezorgt, zou het werken?

“Als je je eigen kwetsbaarheid ten volle onderkent en accepteert wordt het een kracht”.
Brigitte van Baren

De leerlingen uit mijn groep stonden niet stil bij de kracht van het verhaal van Franks dromenvanger. Een frisse wind door je hoofd helpt je weer helder te worden. Het helpt je de dag weer door te komen. Het leert je stil te staan bij je eigen kwetsbaarheid. Je kan je emoties niet wegstoppen, je mag ze juist laten komen. Laat ze komen, accepteer ze. Laat je tranen rollen. Doorleef je verdriet. Je hebt het nodig. Het verhaal van Frank leerde mij dat alles is zoals het is. Het leerde mij dat mijn verdriet er mag zijn. Dat ik het serieus mag nemen, mag ervaren, voelen. Dat het niet erg is om je tranen te laten rollen. Daarna mag de wind weer door je hoofd gaan, ga je weer op in de dagelijkse dingen. De dromenvanger kan je gedachten ombuigen. Je vertelt welke nare droom je hebt gehad. Na het verdriet te voelen in je lijf, komt de dromenvanger om de hoek. De wind waait je nare gedachten weg. Er komen weer positieve voor in de plaats. Frank gaf Max de tip, je vader of moeder heel lief aan te kijken als je in de winkel zo’n prachtige dromenvanger ziet. Die helpt je aan de mooie lieve dingen te denken van degene die is overleden. De dromenvanger van Frank mocht een dagje aan de deur hangen van onze klas. Door het delen van deze gevoelens, hadden we een bijzondere dag met elkaar. Max vertelde over zijn nare dromen over Lotje en opa Duf. Weer ademloze kringmomenten. Max kreeg een arm om hem heen. En Frank stelde voor, de dromenvanger een nachtje te lenen aan Max. Die zag dat helemaal zitten.

Dus na deze bijzondere schooldag bedacht ik me, zo’n dromenvanger moet ik ook hebben! Die neem ik mee voor Lars. Die kan dat vast ook goed gebruiken. Dus op naar de Levenswinkel. Daar hadden ze hem zeker wel. Ik zocht de mooiste uit. Verheugde me op mijn thuiskomst! Wat zou Lars gek zijn met zijn  dromenvanger, die kon hij vast goed gebruiken. Zeker nu, in de tijd van de musical en de tijd van afscheid nemen……zo gezegd zo gedaan. Maar wat zag ik bij mijn thuiskomst? Ik hoorde veel lawaai uit de kamer komen. Gegiechel, geblaf, geren,...wat gebeurt er in de kamer? Ik gluurde door het raam, zag een staart kwispelen en een blonde kuif samen rollen over de grond. Hoezo heeft Lars ook een dromervanger nodig? Hij heeft toch onze Dorus? Daar lag hij nu weer mee te stoeien. Ze hadden reuzeschik samen. De frisse wind heette Dorus. Dorus de dromenvanger. Dorus zorgde voor de afleiding die Lars zo nodig had. Ik besefte me dat het goed is zoals het is. Sommige oplossingen komen vanzelf. Iedereen uit zich op zijn eigen manier. Als je je gevoelens maar serieus neemt. Stop ze niet weg. Ook in dromen verwerk je gebeurtenissen die je bezighouden. Denk aan de dromenvanger, die ervoor kan zorgen dat je dingen bespreekbaar maakt. 
Mijn dromenvanger ging naar Ruben, Max en Mara. Max mocht hem eerst een tijdje op zijn kamer, hadden ze afgesproken. Max had aan zijn moeder verteld dat waar hij steeds over droomde. De dromenvanger bood uitkomst! Max had een mooi plekje uitgezocht en een mooi lint waar het aanhing. De wind waaide er mooi doorheen, net als de nare dromen van Ruben, Max en Mara. En de dromen waren uitgesproken. Max had op deze manier zijn eigen kwetsbaarheid, zijn eigen angst, onderkent en onder ogen gezien. Het maakte dat hij weer een stukje had verwerkt, een plekje had kunnen geven. En wat bijzonder dat ik daar deel van heb gemaakt. Mijn bijzondere kinderen, dat was vandaag wel weer bewezen!

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen