Lotje en Dorus, een tas vol kadootjes

Lotje en Dorus, een tas vol kadootjes Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 31-07-2012 om 20:08

De zomervakantie stond voor de deur. Het laatste weekje van school is voorbijgevlogen. Wat is er veel gebeurd in die week! Lars heeft afscheid genomen van zijn basisschool, Brit had een feestje omdat het jaar afgesloten werd. En het gezin Hartjes hadden nog een weekje school. 
Mama was met Mara in de stad geweest om een mooie grote roos te kopen voor alle juffen. In de bloemenwinkel keek Mara haar oogjes uit. Wat een bloemenzee, ze vond ze allemaal wel mooi. Mama zei dat ze zelf de mooiste bloem uit mocht kiezen, die kon ze dan de laatste dag aan juf geven. Met een mooi zelfgeknutseld kaartje erbij om juf Marleen te bedanken voor het gezellige schooljaar. Mara mocht de bloemen uitkiezen, ook voor Ruben en Max. Ze had die mooie roze lelies op het oog, toen er een meisje de winkel binnenkwam aan de hand van haar opa. "Kijk mamma dat meisje heeft WEL een opa!" Mara keek jaloers naar het meisje. Oh wat zou ze graag ook met haar opa en oma aan de hand lopen.

"Als 'n meeuw boven zee vlieg ik met alle golven mee

Hoog in de lucht voor de drukte gevlucht
Met m'n prachtige vleugels vlieg ik over de heuvels
De wind neemt me mee, over land, over zee"

Uit: Kinderen voor kinderen

Haar moeder vond het ook erg lastig, deze periode van het jaar. Allemaal afsluitingen, waar vaak ook opa's en oma's bij konden zijn. Een afsluitende
sportdag, meester en juffendag, een kijkdag op school of in je nieuwe groep... extra belastend die weken zo aan het eind.

Nu stond de vakantie voor de deur. Ze had er niet zoveel energie voor, zette haar blik maar op oneindig. De kinderen verheugden zich er enorm op. Lekker naar de camping, nieuwe vriendjes maken, lekker zwemmen, in de tent slapen, geweldig! Voor mama ook vreemd. Want oma maakte altijd een tas vol cadeautjes voor de kinderen, om de reis wat gezelliger te maken. "Ze moeten altijd zo lang in de auto",  zei ze dan. En dan had ze allemaal kleine dingetjes gekocht, die ze dan om het uur uit mochten pakken. Met een zeepje erin, een balletje, een spelletje voor onderweg... dit jaar ging dat feest niet door. 
Toen oma zelf in het ziekenhuis lag, hadden de kinderen hun zakgeld uitgegeven, om nu eens voor oma een tas met kadootjes te maken! Niet beseffend dat oma aan haar laatste reis was begonnen. Ruben ging met ze mee de stad in. Zorgvuldig kozen ze kleine kadootjes uit. Een mooie kaars, lekkere chocolaatjes, een fles lekkerruikshampoo,... en elke dag mocht ze als ze wakker werd, een kadootje uitpakken. Dat was erg bijzonder, zowel voor haar, als voor de kinderen zelf. Zelfs de verpleging kwam kijken wat ze dan weer uitgepakt had.

Nu zou de tas met kadootjes ontbreken op de achterbank van de auto. Maar het was te hopen dat de vakantie het gezin Hartjes goed zou doen. Afgelopen maanden waren zeer intensief geweest. Het was begonnen met het afscheid dat ze als gezin hebben moeten nemen van Opa, opa Duf. Wat een verdriet om opa te moeten missen. Opa, die altijd oppaste samen met oma en zulke leuke dingen met ze deed. En toen lieve Lotje, de kat. Die zo vreemd van de trap af was gevallen, dat ze het niet overleefd had... ze speelden begrafenisje achter in de tuin. Je zag dat ze van alles naspeelden wat er ook met opa was gebeurd. Nog regelmatig zaten de kinderen op de schommel bij de perenboom, daar waar Lotje lag. Het kruisje samen met papa getimmerd in de schuur. 
En op de kop toe zo snel al afscheid moeten nemen van ook oma, was er diep ingeslagen in het gezin Hartjes. Zou de vakantieperiode helpen om de afgelopen periode een plekje te kunnen geven? Zouden we nog kunnen genieten van de kleine dingen zodat we alsnog een 'tas met kadootjes' mogen ontvangen? Als een meeuw boven zee vlieg ik met de wolken mee.

De kinderen hebben de tas niet gemist onderweg naar ons vakantieadres. Ze waren erg druk met allerlei spelletjes waaronder ook een spel die ze ooit hadden gekregen van oma. Daar moest mama dan weer aan denken. De reis vloog voorbij. De aankomst was zeer bijzonder. Max en Mara waren net in slaap gesukkeld toen ze bij de camping aankwamen. Papa parkeerde de auto om naar de receptie te gaan en zich te melden. Ze schrokken wakker en waren enthousiast dat we er waren. Ze kwamen gauw de auto uit. En wat zat er achter de receptie op ons te wachten? Een heel lief roodharig katje. Net onder het afdakje zat ze. Ze zat ons van een afstandje te bekijken. Tot Mara ineens een gilletje van vreugde maakte! "Mam, mama, kijk!" riep ze, “Mam, ik zie Lotje!" En het katje liep op haar af en gaf kopjes tegen haar knie. Ze liet zich gewillig aaien. Ook Max en Ruben kwamen eraan gelopen die de gil van Mara ook hadden gehoord. "Hee, dat is precies onze Lotje!" riepen ze in koor. Natuurlijk wisten ze wel dat het niet onze Lotje was. Maar ze leek er zo ontzettend op! Voor ons voelde het als een warm welkom. Lotje de kat had ons welkom geheten op onze eerste campingdag. Dat beloofde vast veel goeds... het eerste kadootje was al binnen!

Papa en mama gingen de tent opzetten. De kids mochten met het kleine rubberen bootje varen. Mama had hem gauw opgepompt, dus zwemspullen aan, Mara haar bandjes om en gaan! Lekker, dat Ruben en Max het zwemdiploma al hadden! Het water in het meer was lekker fris. Zalig voor de kinderen, zo na de lange autoreis varen op het meer. Er was een prettig windje bij, zodat het niet opviel dat het erg warm was.
 Midden op het meer zag Mara een heel mooie citroenvlinder. Een eindje vloog ze met het bootje mee. Mara vond dat prachtig, het vlindertje dat meevloog. De wind voelde heerlijk in haar haren. Ze werd er rustig van en deed haar ogen even dicht. Max zag dat en spetterde haar nat! Lachend deed Mara haar ogen weer open. "Hee! “riep ze, " Je maakt mij en citroentje helemaal nat! En vlinders kunnen daar niet tegen, dan plakken de vleugels aan elkaar vast. Niet doen, Max". Gelukkig vloog Citroentje vrolijk verder. Ze werd meegenomen door een windvlaag, en dreef van het bootje weg. 

De kinderen wilden terug naar de tent. Zouden mama en papa al klaar zijn? Ze hoopten van wel. Ruben sliep in zijn eigen tentje, en moest die nog opzetten. Nu hij zo heerlijk afgekoeld was, zou het tentje snel staan. 
Het was even zoeken waar hun plekje ook al weer was. Al snel hadden ze hem gevonden. Mara zag meteen dat Lotje er ook nog was. Ze gaf het katje het beetje melk dat ze nog over had. Lotje genoot ervan. 
Ondertussen was Max kennis gaan maken met de buren. Het waren een oude meneer en mevrouw, Max dacht dat ze een oma en opa waren. Voor hun caravan stond hij naar ze te kijken. Aan de zijkant had Max een grote vishengel zien staan. Hij moest daarom ineens aan opa Duf denken. Met opa had hij vaak gevist. Dan nam opa hem mee naar een rustig plekje waar ze dan uren samen aan de waterkant stonden. En opa maar vertellen! Over vroeger, over oma en ook over mama toen ze een klein meisje was. Dat was erg genieten voor Max. Maar ja, dat ging nu niet meer gebeuren...Max keek een beetje triest voor zich uit. Hij miste opa Duf ineens vreselijk... De buurman en buurvrouw zagen Max staan voor de caravan. Ze hadden net een kopje koffie gezet en zaten daar samen van te genieten. "Dag meneertje", zei de meneer. "Hoe heet jij?" Max stamelde zijn naam. "Wat een mooie hengel heb ik daar staan, hè. Hou jij ook zo van vissen?" Max kon alleen maar knikken.  "Nou, dat komt goed uit. Want ik wilde net naar de waterkant gaan. Ga je mee? " Max' moeder, die het allemaal gezien had, knikte dat hij mee mocht gaan met de aardige meneer. Zo gezegd, zo gedaan. Max mocht mee naar het meer. Wat aardig, dat dat mocht. Zou deze meneer ook een opa zijn? Daar kwam hij vast nog wel achter in ze vakantie. In ieder geval keek Citroentje mee, of er al vissen werden gevangen.

 En zo kwamen de herinneringen, zo waaiden ze weer mee met de wind. Er werden ook nieuwe herinneringen gemaakt. Ze kregen een heleboel vriendjes en vriendinnetjes op de camping. Af en toe kwam Lotje buurten en gaf dan heel lief kopjes. Ook lustte ze graag een schoteltje melk. En Citroentje vloog ook regelmatig met het gezin Hartjes mee. Overal dook ze eventjes op. Bij de tent, bij de boot, maar ook tijdens de mooie wandelingen die ze samen maakten. de buren met de caravan bleken inderdaad ook een opa en oma te zijn. Max mocht een aantal keren mee vissen. Mama en papa dronken soms een kopje koffie met hen. En oma... had heerlijke snoepjes in een blikje met Jip en Janneke erop. Zo zie je maar, dat kadootjes soms gewoon op de loer liggen, en onverwachts tevoorschijn komen. Als oma dat had geweten...


"Vlieg mee met de wind, laat je meevoeren naar mooie plekjes. Vlieg mee met je herrineringen, laat ze komen en gaan. Geniet van het moment, geniet van het nu. Iedere dag brengt je iets nieuws. Wees alert, zorg dat je ervoor open staat. Dan kan ieder moment een kado voor je zijn."

Miriam

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen