Juf, mama heeft mijn knikkers weggegooid!

Juf, mama heeft mijn knikkers weggegooid! Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 02-10-2012 om 19:28

Een bijzondere groep kinderen bij elkaar! Onze groep is druk bezig een groep te worden. Dat is een klus waar leerkrachten zich op richten aan het begin van het schooljaar. Een belangrijke periode! Als je daarin goed investeert heb je er de rest van het schooljaar baat bij!
Zo ook de kinderen in mijn groep. We hebben al heel wat activiteiten rond groepsvorming gedaan. Samen onze regels gemaakt, echt samen bedacht. Wat vinden wij fijn in onze klas? Hoe voelt iedereen zich op zijn gemak? Iedere week staat er een kind in het zonnetje, die krijgt gemeende complimenten mee naar huis, om aan mama en papa te laten zien.
Sociaal emotioneel leren is een basis in de groep. We werken aan een fijn zelfbeeld, leren waar we goed in zijn. Ook wat we moeilijk vinden om te doen, mag er zijn. Iedereen heeft dingetjes waar hij niet zo goed in is. Maar hoe ga je daarmee om? Boos zijn bijvoorbeeld, mag altijd. Maar daarom een ander pijn doen, nee, dat kan niet. Hoe vind je dan een manier om boos te zijn, dat bij jou past? Zonder dat een ander daar last van heeft? De kinderen in mijn groep weten ook precies hoe alle kinderen in elkaar steken. Zo kan Marijke maar moeilijk stilzitten. En Martijn bijvoorbeeld wordt heel snel boos. We helpen hem dan om goed naar zijn gezicht te kijken en te benoemen wat we zien. “Hee Martijn, vind je het niet leuk wat ik doe? Je lijkt wel boos!” En dan wordt Martijn uitgenodigd om te vertellen wat hem zo boos maakt. Communiceren heet dat. Haha. Best lastig hoor, als je 7 jaar bent. Een hele weg om te bewandelen met elkaar. Want juist het toestaan van emoties, het benoemen en ervaren ervan, zorgt ervoor dat je je ei kwijt kan, en je niet van boosheid ontploft. Dat je er mag zijn met alles erop en eraan. Prachtig proces om mee te maken, en vooral om aan te sturen als leerkracht. Dat mijn kinderen zich veilig voelen in de groep en hun gevoel durven laten zien. En de een is daar wat sneller mee dan de ander. Van die mannetjes die het hart op de tong hebben en bij binnenkomst al roepen. Dan heb je ook nog de stille kinderen. Die tijd nodig hebben om na te denken. Die eigenlijk niet weten wat ze voelen. Aan mij als leerkracht om de gevoelswereld bloot te leggen, passend bij een kind.

Focussen op de emotie geeft ruimte.                                                      

Zo was er afgelopen week Koen. Koen zat stilletjes in de kring. Zijn gezicht zag er verdrietig uit. Rode oogjes, een frons op zijn voorhoofd. “Ha Koen, hoe is het met je?” vroeg ik hem. “Goed”, zei hij. “Oh” gaf ik terug. “Nou, je gezicht ziet er anders niet echt goed uit. Je ogen zijn helemaal rood!” Ondertussen was ik even naast hem gaan zitten. De andere kinderen keken met me mee. “Nou...” Zei Koen, “Nou”. Hij poetste in zijn ogen. “Er komt water uit mijn ogen, dat moet weg”. Ik: ”Nou, Koen, dat zijn gewoon tranen hoor, die komen soms als je je niet fijn voelt. Of als je verdrietig bent. Is er iets dat jou verdrietig maakt?” Koen zegt niets terug. Zijn vriend Thomas zegt echter: ”Nou, ik weet het wel hoor juf, Koen is zijn knikkers kwijt”. “Klopt dat, Koen?” En daar kwam het hele verhaal. Zijn moeder had vast zijn knikkers weggegooid, want de tas waar ze in zaten was zomaar ineens weg. Van een klasgenoot kreeg Koen de tip om eens op zijn buik te gaan liggen in de kamer en onder de kasten te kijken, wie weet vond hij ze dan. Geweldig gesprek! Na het beschrijven van Koen's emoties kwam het los. Zijn vriend heeft hem er wel bij geholpen. En wat mooi, dat zijn klasgenootjes zo betrokken waren met Koen, en dat we samen een oplossing hebben bedacht. En Jasper, die graaide even in zijn zak en liet Koen al twee knikkers uitkiezen om in de pauze mee te spelen. Super.
Aan het eind van de dag belde de mama van Kees. Kees sliep wat moeilijk in de laatste tijd, gaf ze aan. Hij had weerstand om naar school te gaan. Oh wat akelig. Wat gaat er in het koppie van Kees om, dat hij geen zin heeft om naar school te gaan? Ik besloot de volgende dag in de kring het met Kees erover te hebben. Benieuwd, wat de andere kinderen gaan zeggen, hoe ze reageren. Want Kees’ zijn moeder gaf aan dat Kees denkt dat iedereen hem irritant en stom vindt. “ Niemand wil me me spelen”, had Kees tegen zijn moeder verteld. Hoe gaat dat aflopen?

Juf Miriam.

  • usericon
    beantwoorden Geplaatst door Anton
    Op 02-10-2012 om 22:15

    Hoi juf Miriam,
    een mooie verhaal! Ook leuk dat groepsvorming er in voorkomt.Dat is zó belangrijk.





    www.gedragsproblemenindeklas.nl

  • usericon
    beantwoorden Geplaatst door MiriamvB (Gast)
    Op 03-10-2012 om 22:51

    Hey Anton, dat was ook mijn bedoeling, groepsvorming maar ook sociaal emotioneel leren wat op onze school zo belangrijk wordt gevonden en waar iedere leerkracht aan werkt, mee te nemen in mijn column. Erg goed, dat jij dat eruit haalt! maar er volgt nog meer binnenkort.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen