Lotje de kat: Het fotolijstje van opa en oma

Lotje de kat: Het fotolijstje van opa en oma Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 26-03-2013 om 18:39

Zo, wat is Max een moedig ventje, zeg. Wat een bewondering heb ik voor hem gekregen. Daar zit je dan in de kleuterklas, met een fotolijstje op schoot. Te wachten tot juf tijd heeft voor jou. Tjongejonge zeg. Wat een last draagt hij toch met zich mee, op zijn schouders, zo zittend tussen alle andere kinderen. Juf moest eens weten! Jaja, juf behoort het zelfs te weten. Dat heet je afstemmen op de ontwikkelingsbehoeften van je leerlingen. Dat heet meeleven. Dat heet empathisch zijn. Nou Max was het wel in ieder geval. Wat een moed laat deze jongen zien in de afgelopen twee weken. Tja wat moet je dan, als het thema bij je op school “opa en oma“ is. En dat alle opa’s en oma’s mogen komen kijken in je klas. Een superleuk idee. Maar hoe hard is dat voor een jochie dat nu zo ongeveer een jaar geleden zijn opa al had verloren en dat ook oma zou gaan verliezen. Die een enorm verlangen heeft zijn opa Duf en zijn oma weer te zien. Ze te mogen knuffelen. En vooral... meenemen naar school, in je eigen klas.

Daar zat Max op een ochtend in de kring. Wat een nachten en avonden waren er al aan vooraf gegaan. Mama had het eerst niet zo door, wat er zich afspeelde in zijn gedachten. De dagelijkse dingen slokken je op, je zit in het dagelijkse ritme. Dat is ook prima, structuur is prettig! Zeker. Maar Max en Mara zaten weer elke avond vanuit hun bed naar de sterren te gluren. In het donker, zag mama, als ze nog even naar boven moest. Daar zat 't mannetje dan, achter de gordijnen te turen in het donker. 'Kijk, mama, ik geloof dat ik daar opa’s sterretje zie!' Mama kijkt mee. 'Ja', zegt ze, 'ik geloof het ook. En daar vlak naast, zie je, dat lijkt wel die van oma te zijn'. 'Ja, en ik zie ook onze lieve Lotje! Die haalt zeker een knuffel bij opa Duf. Dat wil ik ook, mama'. Dikke tranen volgen, een natte kussensloop de volgende morgen. De volgende ochtend bij het ontbijt krijgt mama een verfrommeld briefje uit de tas van Max en Mara. In de brief staat dat ze gaan werken met het thema 'opa en oma', of we woensdag de 3e vrij willen houden, zodat alle opa’s en oma’s mee naar school kunnen komen, om de tentoonstelling te komen bekijken. Mijn hart klopt in mijn keel.

Dat verklaart waarom de kinderen zo vaak weer op de schommel zitten, de schommel aan de perenboom, achterin de tuin. Daar waar ook het grafje van Lotje is. Vond het al bijzonder, dat ze de kou trotseerden. Voor Mara is de schommel een soort van herinneringsplek geworden. Zo af en toe, de laatste tijd dus erg regelmatig, zit ze er in gedachten. Het voelt wel fijn, deze plek zo dichtbij te hebben. Welk moment je ook maar wilt, je kan er altijd heen. Ook al is het koud en ligt er sneeuw.
De laatste tijd hoort mama regelmatig de naam van opa en oma weer. In de supermarkt ziet Mara hem ineens lopen, er wordt weer driftig gekleurd aan tekeningen voor opa en oma. Het besef is er wel, de herinneringen ook, maar het verlangen blijft. Het verlangen om ze weer te zien, dingen te delen. Verdiende veterstrikdiploma’s te laten zien... en nu thematijd op school.

En daar zit Max met een fotolijstje op zijn schoot. De juf beseft duidelijk niet wat voor impact het thema heeft op Max. Dat is wel vreemd, want ze is wel op de hoogte van het overlijden van zowel opa als oma. Natuurlijk kan een mens niet alles onthouden. Maar volgens mij komt het heus wel vaker voor, dat er opa’s en oma’s overlijden. En als er dan zo’n thema wordt aangeboden, mag je je best bewust zijn van hoe dat kan aankomen bij kinderen. En stel je bent het even vergeten, dan merk je ook aan een kind, dat het ergens mee zit. Dat het niet op zijn gemak is. Toch? Je merkt toch aan kinderen, als ze meer teruggetrokken zijn? Dat valt op. Of dat een kind ineens niet meer naar school wil. Als leerkracht hoor je daar oog voor te hebben. Want Max had al een week beroerd geslapen, droomde steeds over zijn opa en oma, wist niet hoe het nou moest. Zijn moeder had wel aan opa Bram en oma Pien gedacht, maar dat voelde niet goed om hen te vragen. Onder het avondeten hadden we het erover gehad. Max kwam zelf met de oplossing van de foto, die in de kamer staat op de schouw, waarbij we vaak een kaarsje aansteken, die wilde hij graag meenemen naar school. Dus daar zat hij dan, te wachten tot hij aan de beurt was. Het kan ook een mooi moment zijn, dat je daar zit met de foto die zo belangrijk voor je is. Dan heb je weer een gelegenheid om uitgebreid te vertellen wat je zo hoog zit. Dat je opa en oma vreselijk mist. Dat je jaloers bent op alle kinderen die wel een opa en een oma mogen hebben.

Het verlangen blijft. Zeker in zo’n week als dit. En dan een juf die met haar gedachten heel ergens anders blijkt te zitten. Die ook niet kijkt naar hoe een kind in zijn vel zit. Dan is het een hele lange weg. Wat vind ik Max moedig. Petje af, dat hij het op kan brengen om daar te zijn. Met opa en oma op je schoot. Al wachtend tot juf je ziet. En dat duurde erg lang die ochtend.

Het verlangen blijft. Verder leven met de ander in je hart; met je herinneringen. Je verdriet een plekje geven. Met de ander in je hart.

  • usericon
    beantwoorden Geplaatst door tilly (Gast)
    Op 27-03-2013 om 13:46

    Hallo Mirjam.
    Wat heb je weer mooi geschreven.
    Dit is weer een tijd van herinneringen ophalen en veel nadenken hoe het was en had kunnen zijn.
    Het is niet te hopen dat het echt zo is gegaan in de klas van Thijs.
    Het heeft zo moeten zijn dat ik juist vandaag naar jouw blog kijk.
    Via de verhalen blijf ik jullie een beetje volgen.
    Liefs, Tilly


Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen