Lotje de kat, rouw bij pubers: The After Party

Lotje de kat, rouw bij pubers: The After Party

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 23-04-2013 om 20:11

Tja, daar zitten we dan. Met een heleboel kinderen om ons heen, op het verjaardagsfeest van onze nu 15 jarige dochter. Een jaar voorbij, een jaar later. Steeds dwalen mijn gedachten af naar een jaar geleden. Wat we vorig jaar rond deze tijd deden. Ook zoiets als dit. Veel kinderen en familie om ons heen. Als een zombie zaten we op de bank eigenlijk want de dag ervoor was de crematie. De crematie van de oma van, de moeder van, de zus van, de vriendin van. Vooral was het die dag de oma van. De oma van Brit, Lars, Max, Ruben en Mara. Er is een jaar voorbij sindsdien. Ik zie alles erg in beelden voor me. Mijn vriendinnen die eten hadden gekookt voor onze verjaardagsgasten. Zo lief, zo betrokken, zo meelevend. Bijna iedereen die op het feestje van Brit was, was de dag ervoor ook op de crematie, op het afscheid van oma, mama, zus, vriendin, buurvrouw... zouden onze gasten ook terugdenken aan vorig jaar? Zou Brit eraan terugdenken?

Vorig jaar hadden we in het ziekenhuis besloten om haar verjaardag gewoon te vieren, ze had immers net haar opa verloren. Oma lag in het ziekenhuis, we zouden nog wel kijken hoe we haar verjaardag samen met oma konden vieren. Kon het niet thuis, dan maar in het ziekenhuis... zonder oma je verjaardag vieren was gewoon geen optie. Ik zag ons al zitten aan haar bed. Kadootjes hadden we natuurlijk zelf voor haar gekocht, zodat ze niet met lege handen in bed lag haar kleindochter te feliciteren. Net zoals we pasen aan haar bed hebben gevierd. Nou ja, vieren... in zo’n situatie was het niet echt vieren. Maar het liep allemaal heel anders. We hadden op de verjaardag van onze dochter al zeer onverwacht afscheid moeten nemen van haar.

Ik zie nog voor me hoe Brit met haar oma zat te smse... want whatsapp kende oma natuurlijk niet. Het was al heel wat dat ze samen aan het smsen waren! Hoe gaaf als je 66 bent! Lars en Brit waren erg betrokken bij oma en opa. Tasjes met kadootjes en lieve briefjes hingen er boven haar bed. “Oma, je mag elke dag een kadootje uitpakken! Niet stiekum 2 hoor...” En dan kwam er weer een dankjewel-sms, waarin stond dat ze het kaarsje zo mooi vond. Het kaarsje dat enkele weken later naast haar stond toen ze thuis opgebaard lag. Hetzelfde kaarsje, dezelfde lieve briefjes, dezelfde lieve mooie aandoenlijke tekeningen gingen mee in haar kist. De smsjes zitten nog in mijn telefoon... ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze weg te doen. Zo ook Brit niet. Onze 15 jarige puberdochter.

Wat gaat er toch in haar hoofd om? Zou ze veel aan oma denken? Vorige verjaardag hebben we gezegd dat ze haar feestje echt verdiende. In zo’n moeilijke tijd een dierbare verliezen is niet niks. En dan de vele ziekenhuisbezoekjes, die hakken er  ook in. Hoe graag we ook naar haar toegingen, hoe graag we haar ook zagen... het was een intensieve tijd. Waar we ons ingestort hadden. Net voor de verjaardag van Brit. En nu zitten we weer op de bank haar verjaardag te vieren. Zelfs in de tuin! Iedereen druppelt binnen, gezelligheid alom. Zou Brit dat ook zo voelen? Ze geniet ervan in het middelpunt te staan. Iedereen komt voor haar. Ik durf maar even te beginnen over het dubbele gevoel dat in me huist. De leegte die ik voel, het gemis. Ik wil Brit er niet mee onderdompelen. Maar vraag me af wat er in haar hoofd omgaat. Ze is zo gevoelig. Samen lachen samen huilen is ons moto. Ook dat van haar. Maar soms zit ze op slot. Zitten haar emoties op slot. Kan ze er niet bij. Het lijkt of ze ze in een kastje heeft gestopt. En ze lijkt er moeite mee te hebben, het deurtje te openen. Heel soms, heel even, doet ze de deur open. Maar net zo snel als het heel eventjes open ging, gaat het ook weer dicht. Zo moeilijk, om die allesoverheersende emoties te ervaren, te uiten, te doorleven. Zo heftig. En pubers ervaren vaak toch alle emoties een stuk dieper. Zo dat de reden zijn dat de deur maar heel af en toe even open mag van haar? Dat het lijkt of ze er niet bij kan?

Onder leeftijdgenootjes merk ik dat ze vooral niet op willen vallen. De groepsdruk is groot. Je ziet het aan vele dingen. Aan kleding, muziekstijl, aan whatsapptaal, ze willen er allemaal bij horen. Je wilt als puber niet buiten de boot vallen. Anders zijn, jezelf ontdekken. Wie ben je eigenlijk, waar houd je van? Een ontdekkingstocht, dat is wat het kan betekenen als je puber bent. Je gaat je afzetten tegen je ouders. Je bent tenslotte bezig je eigen identiteit te ontwikkelen. Je gaat je grenzen verleggen, dingen uitproberen. Je hebt vooral je eigen mening natuurlijk. Maar diep van binnen weet je misschien niet eens wat je er nou werkelijk van vindt. Er zijn zoveel dagelijkse dingen die je aandacht opslokken. En ja, je wilt misschien niet opvallen, of juist wel, maar hoe doe je dat dan. De grote vraag is: Wie ben je? Wat een ontdekkingstocht! En wat een heftige emoties komen erbij kijken. Juist in de pubertijd kan je je super buitengesloten voelen. De volgende dag kan je juist weer helemaal hip zijn. Een emotionele achtbaan, daar zitten pubers zo’n beetje de hele dag in.

En hoe ga je dan om met gevoelens van eenzaamheid, van leegte, van je in de steek gelaten voelen? Van een levensgroot gemis, een verlangen... van anders zijn, van... ja van wat eigenlijk. Logisch, dat je dan soms bewust of onbewust besluit, de deur naar je emoties een poos dicht te doen. Een groot slot erop... waarvan alleen jij de sleutel hebt. En je soms de sleutel kwijt bent.

Ook onze gasten bleven eten op haar verjaardag. We hadden op veel mensen gerekend! Ook  de vriendinnen en vrienden bleven eten. In de keuken zaten de leeftijdsgenootjes gezellig bij elkaar. We pasten tenslotte niet allemaal bij elkaar aan tafel. Brit zat trots tussen haar vrienden, te genieten van de aandacht. Muziekje erbij, gezellig kletsend. De dag was bijna voorbij. Voorbij gevlogen... Zo te zien had Brit het naar haar zin gehad. De volgende dag nog een groep meiden, de dag zelf nog taartjes gegeten, samen een hapje gedaan met ons gezin. Jeetje ze is echt 15 nu...

En daar midden in de nacht en vroege ochtend was daar de after party. Onverwacht. De deur, die gesloten leek te zijn, was opengevlogen. Een ware storm van emoties klapte naar buiten. De deur barstte open. Wat een golf van emoties kwam er naar buiten. Doorleef ze, in plaats van ze te verstoppen, hoe moeilijk ook. Laat ze komen, laat ze gaan. Deel! Deel! Maar begrijpen doe ik het wel. Soms kan je de sleutel gewoon even niet vinden. De sleutel naar binnen. De sleutel naar doorleven, naar voelen. Rouwen is zo heftig, rouwen is een werkwoord. Het is een vreselijk zware klus, die niet maar zo geklaard is. Soms kies je voor een slot erop. Maar uiteindelijk zullen we ermee om moeten leren gaan. Ook onze pubers. We hebben allemaal onze eigen manier om ermee om te gaan. Juist pubers willen ontdekken, ervaren, ondergaan. En Brit heeft ervaren, doorleefd, gedeeld. Op haar tijd, op haar manier, wat bij haar past. Wat ben ik trots op haar. De after party, daar kom je gewoon niet onderuit. En vergeet niet, dat alles waar je echt van houdt, altijd een deel van je leven zal zijn. Altijd in je hart zal zitten, om voort te leven.

“Alles waar je echt van houdt
Zal warmte blijven geven.
Ook al is het niet gebleven,
of geworden wat je wou
’t blijft altijd een deel van jou,
een stukje van je leven”.

  Robert Long


 

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen