Lotje de kat: een scheur in je hart

Lotje de kat: een scheur in je hart Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 11-06-2013 om 19:40

Een scheur in je hart, een scheur in je gezin. Een scheur in een stuk papier. Neem een stuk papier, verkreukel het. Strijk het daarna maar weer glad. Lukt dat? Nee. Nee, dat lukt niet meer. Hoe hard je het ook probeert, je kunt de kreukels er niet meer uit krijgen. Ze worden minder, het papier wordt ietsje gladder, maar helemaal weg krijg je het nooit meer.

Zo gaat dat ook met kinderen die gepest worden. Ze komen nooit meer van de kreukels af. De kreukels kunnen wat vervagen, maar je blijft getekend voor het leven. Zo is dat ook met een scheur in je hart. Als je een dierbare hebt verloren, blijft de scheur er levenslang zitten. Je kunt een scheur in papier een beetje repareren; je probeert met lijm of met plakband de scheur weg te werken. Ook dat werkt zo met een gescheurd hart. Je kunt de scheur proberen weg te werken; door er juist heel hard aan te denken, het aandacht te geven. Je emoties te laten stromen, te erkennen, herkennen en uiten. Ze te delen met je liefsten om je heen. En dat zorgt ervoor dat de scheur minder intensief wordt; dat de scheur wat vervaagd. Maar helemaal weg gaat dat nooit. Ja, je zult merken dat je ook met een scheur in je hart door kunt leven. Af en toe de scheur zelfs helemaal kunt vergeten. Er komen andere herinneringen overheen. En zomaar ineens, voel je de gerepareerde scheur weer terugkomen. En als je er niet goed voor zorgt, gaat het weer verder scheuren.

Ook een gezin kan verscheurd raken. Heel wat gezinnen houden geen stand. Ouders kiezen ervoor om uit elkaar te gaan. Op zich al een loodzware beslissing, die meestal niet zomaar genomen wordt. Onze kinderen leven dagelijks met de gevolgen. En daar kreeg ik van de week zomaar de kans om mee te kijken door de ogen van een kind.

Ruben zat al netjes in de kring te wachten tot iedereen er zat. Hij keek wat wild om zich heen. Hij friemelde wat aan zijn buurman, die werd er helemaal giegelig van! ‘Juf?’, zei Kees, ‘wanneer is het meester en juffendag?’ Ik antwoordde dat dat nog 3 dagen duurde. ‘Ooohh’, reageerde Marijn, ‘dat is helemaal niet lang! Dat is al bijna!!’ ‘Oh’, zuchtte Ruben. Hij keek een beetje stuurs. Hij was duidelijk in gedachten. Ik werd nieuwsgierig naar wat er in zijn hoofd omging. We hadden tijd om met elkaar te kletsen, dus ik pakte mijn praatkaartjes. Mooie foto’s, mooie teksten. En die teksten kunnen tot verschillende gedachten leiden! Zowel hele fijne als ook vervelende.

Marijn trok een kaartje. ‘Waar zie je tegenop?’ stond erop. ‘Nou, ik zie wel tegen vanmiddag op. Want dan moet ik van mama mijn kamer opruimen!’ gaf Marijn aan. De kinderen in de kring vulden elkaar aan. Maarten stak zijn vinger op. ‘Nou’, zei hij, ‘ik zie ertegenop dat ik vrijdag bij mama ga slapen’. Ik reageerde er luchtig op. Maartens vader en moeder waren begin dit schooljaar uit elkaar gegaan. Hoewel de situatie thuis onhoudbaar was geworden vanwege de vele ruzies, had Maarten het er heel moeilijk mee. Hij kon er goed over vertellen. Zo gaf hij aan, dat als hij bij mama was, hij papa miste en als hij bij mama was had hij heimwee naar zijn vader! Ja, een verscheurd gezin……verscheurde harten, verscheurde emoties. Je kan beseffen, dat een scheiding misschien uiteindelijk het beste is voor alle partijen, maar voor altijd draag je een scheur met je mee in je hart.  Als ex-partners, als kinderen. Een scheur die nooit meer weg gaat. De kinderen en de ouders maken een soort van rouwproces door, een omgaan met een verlies. Het verlies van een gezin dat niet meer is. Van herinneringen, van gebeurtenissen die nooit meer staan te gebeuren als gezin. Het lege gevoel van binnen, als je bij je mama bent, hoewel je van haar houdt. Het koude gevoel als je bij papa bent, hoe lief hij ook voor je is. Wat een emoties. Daar moet je doorheen, doorleven, voelen, ervaren, hoe heftig ook. Dan wordt de scheur een beetje minder, dan wordt ie wat vager. Zorg er goed voor, voor het wondje in je hart, want als je dat niet doet gaat het opnieuw scheuren en uiteindelijk ook bloeden.

Ruben pakte het kaartje waarop stond: ‘Wat is je favoriete plek?’ Ja, daar kan je ook alle kanten mee op! Het lijkt zo’n positieve kaart. Maar als je de tijd neemt voor het kind dat voor je zit, dat je iets probeert te vertellen, ook al is het tussen de regels door, dan zie je hoe diep de scheur soms nog is bij een kind. En dat het recht heeft op intense aandacht, op gezien worden, op er mogen zijn. Om een scheiding of een verlies met je mee te kunnen dragen, en daardoor ook een krachtige sterke persoon te worden, die zowel om kan gaan met de mooie als ook zware dingen van het leven.

De favoriete plek van Ruben was bij papa. ‘Goh, wat fijn dat jij dat plekje hebt, Ruben’, was mijn reactie. En ja ik ben gewend door te vragen. Te kijken naar de mimiek van een kind, naar lichaamstaal, wat het je nog meer te vertellen heeft. Zo waardevol. Je ziet een kind leeglopen, dat hij het gedeeld heeft, dat de emotie er mag zijn. ‘Kan je uitleggen waarom dat plekje zo fijn voor je is?’ vroeg ik hem. ‘Oh ja hoor’, vertelde Ruben verder. ‘Bij papa is er tenminste geen ruzie. Want mama wordt altijd zo snel boos op mij. En wat ik ook fijn vind, is dat papa geen nare dingen over mama zegt. Want dat doet mama altijd wel. En daar word ik dan zo verdrietig van’. Het duurde een paar seconden, toen veranderde de mimiek van Ruben. ‘Straks tikkertje doen?’ vroeg hij aan zijn buurman.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen