Lotje de kat: een lichtje in het donker

Lotje de kat: een lichtje in het donker Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 19-11-2013 om 19:20

Licht op herinnering, de begraafplaats zag er weer uit als in een sprookje…

Wat een mooie gebeurtenis is het toch. Overal lichtjes, waar je ook maar kijkt. Het branden van een kaars staat symbool. Symbool voor het brengen van licht in de duisternis. Een lichtje geeft warmte en liefde. Een lichtje is een licht in het donker, een licht op een herinnering! Alle mensen die hier nu bijeen zijn, hebben een naaste verloren. Iedereen zoekt zijn eigen manier om te rouwen, om te gedenken. Wat past bij jou? Mag jouw verdriet er zijn? Of stop je het in een verborgen kastje diep binnen in je hart?

“Alles waar je echt van houdt
Zal warmte blijven geven.
Ook al is het niet gebleven,
of geworden wat je wou
’t blijft altijd een deel van jou,
een stukje van je leven”.

De binnenkomst op de begraafplaats voelde als een warm welkom. De bomen waren verlicht, overal kaarsjes. Wat zou deze avond naar boven brengen? Mijn dochter en ik, samen daar. We liepen met weinig woorden, waren samen. In gedachten, ieder met onze eigen gedachten. Af en toe miezerde het wat. Iedereen had enorm zijn best gedaan. Op verschillende plekken kon je de ander herdenken, zoals je dat zelf wilde. Er heerste rust en ergens ook geborgenheid. De lichtjes zorgden voor warmte. Dat er zoveel moeite is gedaan om onze geliefden te herdenken! Je zou deze avond kunnen zien als een herinneringsdag. Want in het gewone leven lijkt alles door te gaan. Diep van binnen voelt dat niet altijd zo. Diep van binnen voelt het soms nog erg leeg. Juist doordat alles maar doorgaat. Maar natuurlijk zijn er dagen, dat je blik weer op de toekomst gericht is. Betrappen we onszelf op een hoop lol. En heb je ongewild je emoties in een kast diep van binnen gestopt. Ter bescherming van jezelf, van je kinderen, van je omgeving. Maar zo af en toe gaat de deur open; en dan ook echt open. De toekomst ziet er anders uit, de scherven van de gebroken spiegel zijn wel weer gelijmd, maar de barst zal er altijd in blijven zitten. Maar ook met die barst kan je weer vooruit. Het kan je zelfs dichter bij jezelf brengen. Maar zo af en toe, zeker bij kinderen in de puberleeftijd, lukt het soms niet om daar controle aan te geven. Gaat de deur van je kastje ineens open, zonder dat je het wilt. Maar wetende dat dat wel doorleefd mag worden, om er sterker van te worden. Zorg goed voor jezelf en voor de ander. Dat is heel eenvoudig gezegd. Hoe doe je dat dan precies?

“Tranen drogen altijd weer.
Misschien niet voorgoed,
Maar wel keer op keer”.  
   Manu Keirse (psycholoog en schrijver)

Daar samen met mijn dochter, ging het deurtje weer open. En het was intens, prachtig, emotioneel, en gaf een gevoel van verbondenheid met elkaar. We stonden daar…..en schreven ieder onze gedachten op het kaartje. Het kaartje in de vorm van een hart, dat je daarna in een soort van muur op kon hangen. Overal waren zakjes. Ineens stond ik oog in oog met mijn ouders, intens het gemis voelend, geraakt. En in verbondenheid…met hen en met mijn dochter. Haar tekst op haar kaartje raakte me nog het meest. We lieten onze tranen de vrije loop. Van emoties konden we even niet praten. Ik besefte dat verdriet een teken van liefde, vriendschap en houden van is. Hoe de band ooit ook is geweest. Want wanneer je je hecht aan mensen, om ze hebt gegeven, zul je ooit moeten leven met het verdriet dat je voelt om een verlies. Dat is nou eenmaal de prijs die we allemaal moeten betalen ooit. Loslaten van wat was. En hierdoor ook sterker worden. In verbondenheid leven met elkaar. En uitgroeien en vooral voluit leven, elke dag een dag met een gouden randje. Geef het leven alle kansen. In verbondenheid.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen