Lotje de kat: in de kast, uit de kast

Lotje de kat: in de kast, uit de kast

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 11-02-2014 om 20:09

Het is al bijna twee jaar geleden nu. Bijna twee jaar geleden was het, dat opa Duf overleed. Dus ook bijna twee jaar geleden dat Lotje de kat van de trap viel. En niet meer opstond….rolderdebolder viel ie naar beneden. Dood. Toen opa Duf in zijn eigen bed niet meer wakker werd, zijn laatste adem uitblies, waren we natuurlijk intens verdrietig. Afscheid nemen is zwaar; ook al zie je dat degene die je zo moet missen nu geen pijn meer heeft. Ook al is opa niet meer benauwd. Het missen doet pijn. Ruben, Max en Mara weten er alles van. Het doodgaan van Lotje was voor hen een gelegenheid om het verdriet van opa te verwerken. Ze versierden zijn kistje, ontworpen een rouwkaart, kochten bloemetjes van hun zakgeld. De hele ceremonie werd nagespeeld toen onze Lotje een sterretje werd. En op deze manier konden ze hun emoties doorleven. Hoe geef je dat toch vorm in het dagelijks leven? Terwijl alles gewoon doorgaat.

Tranen drogen altijd weer.
Misschien niet voorgoed,
Maar wel keer op keer.
  Manu Keirse

Want ja, het leven gaat door. Niks mis mee ook. Ook al voel je zelf wat anders! Als je net een dierbare hebt verloren, staat de wereld even stil. Dan sta je heel dicht bij jezelf. Bij kinderen is het zo, dat ze van het ene op het andere moment intens verdrietig zijn, en het andere weer lachen. Dat hoort bij kinderen. Maar dat wil niet zeggen, dat het gemis en het verdriet er niet meer is. Ons lijf geeft aan hoeveel het kan hebben. Dat is een bescherming van ons lijf voor ons. Kinderen beschermen ook vaak hun ouders. Want papa en mama zijn al zo verdrietig, die kunnen er vast niet meer bij hebben. Dus gaat het verdriet in de kast. Je weet wel, zo’n kast met heel veel laatjes. Zo’n mooie, knalkleurige kast. Want iemand missen is niet alleen maar rouwen. Iemand missen is ook fijne nieuwe herinneringen niet meer samen kunnen maken. Het is je eenzaam voelen terwijl je middenin het leven staat. Terwijl je je middenin je vriendengroep bevindt. Midden in je klas. Terwijl er heel goed voor je gezorgd wordt. Het is ook het gemis van trots kunnen zijn op jezelf, op wat je hebt gedaan, en dat niet meer kunnen delen. Van leegte. En daarom stopt ons lijf al die vaak veel te heftige emoties in de kast!

Sterf niet met mij

Als je mij nog iets wilt geven
Dan zou ik vragen
Sterf niet met mij
Omhels het leven
Je mag bedroefd zijn
Maar wanhoop niet
Verdrink niet in te groot
Verdriet

Als je mij nog iets wilt schenken
Dan zou ik willen
Blijf de toekomst zien
Blijf hoopvol denken
Zodat je uitgroeit
En voluit leeft
Het leven alle kansen geeft.

Uit: Yvonne van Emmerik
Als vlinders spreken konden.

Ja, en kasten hebben vaak laatjes. Je kan soms zelf kiezen wanneer je die laatjes opendoet. Maar soms kan je er  ook niet bij. Dan zit je lijf op slot. En weet je de sleutel niet te vinden. Maar….soms zomaar ineens gaat er een la open…..en niet zo’n klein beetje open, nee, dan ontplof je bijna! Ineens word je geraakt. Door een nummer op de radio, een prachtig muziekoptreden. Of door een opmerking van iemand om je heen. Zomaar ineens. Van een stukje tekst in je boek. Van een tv-programma. Van het zien van een opa en oma bij je vriendjes. Van iemand die langs je heen fietst! In een flits zie je je opa of je oma weer. Of je papa. Wie dan ook. En zomaar ineens zit je middenin je emotie.
Als je niet goed voor jezelf zorgt, als je de laatjes niet af en toe opent, dan heb je geen controle meer over je emoties. Het is moeilijk en pijnlijk, om door je emoties heen te gaan. We willen eigenlijk allemaal het gemis niet voelen. Gauw wegstoppen die pijn. Weg ermee. Maar heeft de pijn van het gemis je ook niet wat opgeleverd? Besef je niet des te meer, wat het leven je te bieden heeft? Onderdruk je emoties niet, laat ze komen, laat ze weer gaan. Maar ga er dwars doorheen. Deel het met de vrienden om je heen. Stapje voor stapje. Want juist dan ga je de mooiheid van alles om je heen weer zien. Dan zie je eigenlijk wat een mooi kastje je geworden bent, juist door het dicht bij jezelf kunnen zijn, in mooie maar juist ook verdrietige tijden. Dan ervaar je je kracht. Dan voel je hoe sterk je bent. Want mooi van buiten, mooi van binnen.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen