Lotje de kat: jaloers dat ik ben!

Lotje de kat: jaloers dat ik ben! Foto: Boudewijn Berends

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 29-04-2014 om 21:40

Aan zee waren we, met de hele familie. In een huisje, zo'n 5 minuutjes lopen van zee. De perfecte plaats voor een huisje! Middenin de duinen. We zaten aan de rand van het park, en liepen zo het terrein af. We zaten middenin de natuur.
Ook opa en oma waren mee; de kleinkinderen met hun verkering deze keer! Een gezellige drukke bedoening. Zo'n familieweekend was al heel lang geleden, dat we dat hadden gedaan. De kinderen waren een stuk jonger. Nu allemaal tieners, en in een heel andere levensfase. Super, hoe het hele spul bij elkaar zat aan de tafel. Er werden veel dingen samen gedaan, soms trok een stelletje zich even terug, zoals voor een wandeling aan zee.
Het is altijd ook een kwestie van aanpassen, zo de hele familie bij elkaar in een huisje. Na een nachtje merk je ook de minder leuke dingen weer van elkaar. Het is geven en nemen natuurlijk.
Je zit zo dicht op elkaar, dat oude patronen boven komen drijven. Ook gezinspatronen. Want ja, zoals je opgevoed bent, dat zit nou eenmaal in je systeem. Zo ben je ook gewend op een bepaalde manier als broers en zussen op elkaar te reageren. En in zo'n familieweekend komt dat weer naar boven. Mooi om te zien!

Maar het roept bij mij ook herinneringen op. Herinneringen, zoals het vroeger bij ons thuis ging. Hoe wij als zusjes met elkaar omgingen bijvoorbeeld. En hoe de band met mijn ouders was. Zo'n familieweekend, waarbij het geven en nemen is, roept tegenstrijdige emoties en gedachten op. Wie regelt er altijd de boodschappen? Wie loopt altijd voorop, bij het plannen van de dag? Wie nam er de besluiten? Wie volgde er het liefst? Het zijn patronen, waar je als gezin binnen functioneert. Je karaktereigenschappen, die in je genen zitten, maar ook gevormd worden in je jeugd, bepalen voor een groot deel hoe je je gedraagt. In een gezin zijn er altijd verschillende rollen. De rol van de leider, de rol van de volgers, de rol van degene die altijd overal tegenin gaat!  En wat kan je er nog meer bij bedenken....

Zo'n familieweekend aan zee levert ook altijd mooie, intensieve, diepzinnige gesprekken met elkaar op. Je hebt immers alle tijd! Tijdens een activiteit spreek je elkaar uitgebreid. Dat vind ik nou zo leuk aan die familieweekendjes! Tijdens een strandwandeling, of op een terrasje met een heerlijk glaasje. Dan komen de mooiste gesprekken. Die blijven je wel bij.
Je ziet ook veel van de relaties binnen een gezin. Hoe ga je met elkaar om? Oh ja, zo ging dat altijd, denk ik dan. Het roept herinneringen op, die komen en gaan als eb en vloed. Zomaar ineens is het er, een gedachte, een gevoel. Een irritatie, een warm gevoel. Een teruggang in de tijd ook soms. Een tastbare herinnering, een verdrongen emotie.

Het gevoel van jaloers zijn is me een tijd niet overvallen zoals het dit weekend opkwam. Opkwam als een vloed. Tjonge wat kan dat een heftige emotie zijn....
Ook heel intens. Herinneringen aan je gezin van herkomst, puur door er nu in een ander gezin zomaar weer tussen te zitten. Van een moeder en dochter. Van een vader en dochter. Van een opa naar zijn kleinzoon. Van kleindochter naar haar oma. Dat mijn ouders die fantastische kleinkinderen nooit meer zullen zien.....Dat ze geen deel uit zullen maken van de fase waar ze nu in zitten, en waar ze ooit nog in terecht zullen komen. Jaloers dat ik was.....jaloers op de dingen die ik nooit meer zal kunnen doen. Dingen die ik niet meer kan herstellen. Over fouten die ik heb gemaakt, over zaken ooit nog eens ter sprake kunnen brengen....
De liefde tussen kind en ouders, daar zijn boeken over geschreven. Daar in ons huisje aan zee, heb ik dingen herbeleefd, dingen die ik al had verdrongen. In gesprek bij een glaasje kwam het besef naar boven, het besef dat opkwam als een vloed. Het besef dat ik doodgewoon jaloers ben, als een dochter nog kan zorgen voor haar beide ouders. Kan zorgen voor fijne dingen maar ook kan zorgen voor het erbij zijn met hele nare dingen. Want ouder worden is heus niet makkelijk. Maar kinderen willen graag die rolstoel duwen als het nodig is. Die bieden de helpende hand, als het even niet meer lukt. Dat kan natuurlijk ook een enorme last zijn.....maar ongelofelijk dat je daar dus doodgewoon jaloers op kan zijn. Op de band tussen kleinkinderen en grootouders; op alles wat er is. Op zonder woorden een arm insteken in die van je oma. Of samen voetbal kijken op de bank, daar in dat huisje aan zee, met je opa. Je opa, die niet alles meer meekrijgt maar toch aan het genieten is. Niet wetende wat een ander voelt, wat voor emoties dat oproept.
Tjonge wat ben ik jaloers, jaloers op de band tussen kind en ouders, en alles wat daarbij komt kijken......jaloers op wat niet meer komen gaat. Als eb en vloed komen herinneringen bovendrijven. Gelukkig als eb en vloed. Ik lach in mijn vuistje. Wie had ooit gedacht dat ik jaloers kon zijn op het nooit meer meemaken van heel vervelende, akelige dingen?

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen