Lotje en Dorus, mijn verjaardagswens

Lotje en Dorus, mijn verjaardagswens

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 22-05-2012 om 21:56

Lotje en Dorus: de eerste keer jarig zonder opa en oma

“Mijn verjaardagswens”
 

En ogenschijnlijk ging het leven in ons pubergezin door. Natuurlijk hebben wij onze ups en downs. Lars en Brit gingen weer naar school. De leerkrachten wisten van het overlijden. De school van Brit, die in de tweede van de middelbare zit, stond er in de mentorlessen bij stil. Alle klasgenoten hadden een kaart ondertekend, met een persoonlijke boodschap voor haar erop. Dat deed Brit goed. Ze voelde zich erdoor gesteund. De kaart lag naast haar bed, zodat ze er af en toe even naar kon kijken. Kinderen in de puberleeftijd willen heel graag bij de groep horen. Ze willen niet opvallen; ze willen juist meegaan met wat de groep doet. Teveel opvallen; dat vond Brit lastig om mee om te gaan. Zo liep ze vaak even naar het toilet, als ze zomaar ineens moest huilen. Dan stond ze daar helemaal alleen, met haar grote verdriet. Helemaal alleen, wetende dat zowel haar opa als haar oma er niet meer waren. Dat doet een moeder pijn, te weten wat er gebeurt op het toilet. Dan wil je het liefst naar je dochter toe om haar te troosten. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet, dat is echt fout! Je moeder naar school is echt vreselijk. Thuis deed Brit bij ons kopje thee haar verhaal. Of per sms natuurlijk! En ik vroeg haar dan of ze het niet kon vertellen aan haar vriendin. Gewoon even een zinnetje van: 'het gaat even niet'. Dat leek mij zo prettig, te weten dat er iemand is met wie je je grote verdriet kan delen. Maar Brit dacht daar heel anders over. 'Nee, mam, dat wil ik niet. Ik heb al zo vaak in het middelpunt gestaan. Ook bij mentorles, dan vragen ze allemaal, ook de leraar, of het wel een beetje met me gaat. En juist dan komen bij mij de tranen. En dat wil ik niet, mam'.

Een dag na de crematie van oma was Brit jarig. Toen oma nog in het ziekenhuis lag, vroegen we ons af of oma dan al weer naar huis zou mogen van de dokteren. Het zou heel spannend worden of ze het zou redden. 'En lukte dat niet', zei Brit, 'nou, dan vieren we het toch in het ziekenhuis? Gaan we gewoon naar oma toe. Dan is ze er toch bij'. Maar helaas heeft het niet zo mogen zijn. Voor meisjes van 14 is een verjaardag echter heel erg belangrijk. En we hadden al van die zware weken achter de rug. Eerst opa, dan oma. Bijna niet te bevatten. En daar kwam dan ineens de verjaardag. Wij als ouders hebben tegen haar gezegd dat ze wel een feestdag verdiende. Jarig zijn is maar eens per jaar. Zou dat er nou ook bijin moeten schieten? Wij vonden van niet. Maar de dag ervoor fluisterden mijn twee lieve vriendinnen in mijn oor: 'als ik wat kan doen morgen, laat het me maar weten. Boodschappen doen, iets te eten maken… Je zegt het maar'. En ’s avonds op de bank, vol van emoties, nadenkend over de dienst, het afscheid nemen, durfde ik het aan om hulp te vragen. Een hele stap. Tja, want waarom zou je hulp vragen als je het zelf ook allemaal kan? Ik kan dat toch zelf wel even regelen? Maar ik was uitgeblust. Mijn hoofd zat vol watten, helder nadenken lukte niet. Hoe kon het ook anders? En zo kwam het dat mijn vriendinnen in mijn keuken stonden te kokkerellen. Twee verschillende soorten soep, die werkelijk heerlijk smaakten. Wat was ik blij dat zij mijn vriendinnen zijn. Dat ze aanvoelden waar ik behoefte aan had, en dat ik de hulp heb aangenomen...

Brit zelf heeft haar dag, haar verjaardag, beleefd terwijl ze in het middelpunt stond. Allemaal vriendinnen om haar heen, kadootjes, taart (die had ik in een helder moment toch nog via internet besteld, gelukkig). Ik zat als een soort zombie op de bank. Brit had de knop omgezet. Vandaag ben ik jarig! En nu even geen verdriet. Natuurlijk wel diep van binnen. Maar dat wij met allemaal lieve mensen om ons heen, die de vorige dag bij ons waren tijdens de crematie, haar verjaardag hebben gevierd, dat zullen we nooit meer vergeten.

Weer drie weken na de verjaardag van Brit hadden we nog een jarige in onze familie. Onze Mara werd zes jaar. Mara had het er al weken over. Haar moeder had boven haar bed een lijstje gemaakt met hoeveel dagen het nog was. Iedere avond, voordat mama of papa ging voorlezen, mocht Mara een kruisje zetten. Samen telden ze hoeveel nachtjes het nog was tot ze jarig zou zijn! En nu was het zover, nog maar één nachtje slapen. Mara had genoten van het voorleesverhaaltje. Het ging over een jarige Janneke! En zij werd morgen ook zes jaar! Spannend hoor.

Terwijl ze in haar bed de slaap niet kon vatten, hoorde ze mama en papa rommelen in de woonkamer. Zouden ze wel aan de kadootjes hebben gedacht? Mara dacht dat ze nu wel de slingers op aan het hangen waren. Mama had vorige week nieuwe gekocht. Stoffen slingers, met veel roze en blauw erin. Die zouden morgen in de woonkamer hangen. Misschien zouden opa en oma toch ook nog even komen. Dat was een diepe wens van Mara. Er zou visite komen, ook Brit en Lars! En tante Karin en ome Jacco. Mara was eigenlijk wel benieuwd of opa Bram en oma Pien wel een uitnodiging hadden gekregen. Opa Bram en oma Pien hoorden er natuurlijk ook bij! En was mama niet vergeten de taart te bestellen? Ze hoopte dat er een foto op stond. En heel lekkere vlokken aan de zijkant en zalige slagroom en misschien wel een aardbeitje.            

Mara genoot ervan dat papa, mama, Ruben en Max haar wakker zongen die dag. Ze lag nog leker in haar bed, en hoorde nu ook iedereen rommelen. Ze hoorde ook het gekraak van papier, van ingepakte kadootjes, en... Ze verheugde zich erop dat na het uitpakken van de kadootjes het hele gezin Hartjes samen op bed zou ontbijten. Een dag om niet te vergeten! Het duurde wel lang hoor, voordat iedereen er was die ochtend. Maar eindelijk was het zover, mama kwam met de taart uit de keuken aangelopen. Er stonden wel zes kaarsjes op de taart. De taart werd voor haar neergezet. Iedereen begon te zingen: 'lang zal ze leven, lang zal ze leven!!' 'En nu mag je eerst een wens doen Mara, voor je de kaarsjes uitblaast. Weet je je wens al?', vroeg mama. Mara wist het even niet. Ze dacht na, het was heel stil in de kamer. Iedereen wachtte op haar. Ze wist haar wens wel, echt wel. 'Ik wens, ik wens... Ik heb eigenlijk twee wensen, mama. Ik wens dat opa en oma niet dood waren. En ik wens dat ik ook snel doodga, want dan kan ik met opa en oma knuffelen'. Het werd heel erg stil in de kamer.

Lieve Mara,

Jammer genoeg kunnen wij niet op je verjaardag komen morgen, want opa Bram moet eerst naar de tandarts. Mogen wij zondagmiddag even komen om je te feliciteren? We hebben al een mooi kadootje voor je gekocht. Alvast veel plezier op je verjaardag.

Dikke kus, opa Bram en oma Pien

Voor de jarige Mara

 

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen