Rianne het Elfenkind

Blogpost door: camari
Geplaatst op: 10-03-2012 om 07:24

Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor… onze Rianne heeft PDD-NOS.

Op het moment dat ze geboren werd wist ik het al. Natuurlijk vindt iedere moeder haar kind bijzonder en in de euforie van een nieuw leven wat uit jou geboren wordt is dat een normale reactie. Rianne is ons tweede kind en ook al was ik helemaal verliefd bij de geboorte van onze eerste dochter Maaike, deze nieuwe wereldburger gaf een geheel nieuw gevoel. Rianne kwam letterlijk met een harde klap op de wereld en de tijd zou het leren dat ze voor altijd zo aanwezig zou zijn.

Geen weeën, alleen een brandend gevoel, vruchtwater was gebroken toen ik ’s morgens om half 6 wakker werd. Na een telefoontje met het ziekenhuis, die meldde dat ik rustig aan hun kant op moest komen, nam ik nog snel even een bakje koffie. Maar lekker zitten kon ik niet meer, dus toch maar snel iedereen wakker maken en even douchen. Maaike wilde graag mee naar het ziekenhuis dus die werd ook haar bedje uit getrommeld, intussen had ik ook mijn vriendin Claudette haar bed uit gebeld. Toen die hoorde dat ik nog geen weeën had mompelde die 'zie ik je over twee uurtjes wel'. Ik vond het allemaal best, ik voelde me goed, op de brandende pijn die ik tussen mijn benen voelde na. Na het douchen werd ik misselijk en moest braken en tijdens het braken voelde ik de baby steeds harder drukken op mijn bekken." Tijd om op te schieten. Harry stond al met de auto buiten te wachten en ik stond boven aan de trap samen met Maaike. " Tijd om op te schieten. Harry stond al met de auto buiten te wachten en ik stond boven aan de trap samen met Maaike. Geen idee hoe ik deze af moest lopen, want lopen werd een probleem. Maaike snapte er niets van, er was gezegd dat ze moest opschieten en daar stond mama boven aan de trap, te twijfelen hoe ze de eerste trede naar beneden zou nemen. Ik besloot om me om te draaien en achterstevoren de trap af te gaan, heel voorzichtig en dat lukte. Eenmaal beneden snel jas aan en schuifelend naar de auto, 10 meter verder, met intussen drie maal stoppen omdat de brandende druk het onmogelijk maakte een stap te zetten. Toen ik de auto instapte, merkte ik dat ik niet meer kon zitten, dus met de billen over de rand van de stoel, onderuit gezakt zetten we tocht naar het ziekenhuis voort. Gelukkig maar drie minuten rijden.

Eenmaal aangekomen was er niemand die ons opving. Nadat Harry even naar de zusterpost was gelopen kwam er iemand mee, die er volgens mij van baalde dat vlak voor het eind van haar nachtdienst nog even iemand voor werk ging zorgen. Ze liet ons lopen naar de eerste verloskamer. Nou ja, lopen, voor mij was het wijdbeens schuifelen met pauzes omdat de pijn erg heftig was.  Eenmaal aangekomen bleek het bed stuk en werden we verzocht naar de andere verloskamer te gaan. Hier begon het protesteren: "en nu wil ik naar toilet, want ik moet heel erg, ik hou het niet meer". Deze kreet maakte de verpleegster wat alerter. Intussen was Claudette ook gearriveerd en nam het van me over, het protesteren dan, want dit duurde allemaal zo lang en de pijnen werden steeds heftiger.
 De verpleegster verbood mij naar toilet te gaan en pakte intussen de telefoon dat er iemand met spoed moest komen. Ik werd, ondersteunend door Claudette en Maaike, de verloskamer in geloodst en bij drie mislukte pogingen om zelf op de verlostafel te komen, werd ik er opgezet. Direct in liggende stand, want zitten was voor mij onmogelijk.  Als snel kwam er een dame binnen, zag er erg onzeker uit en mompelde iets van "assistent, dokter bezet, komt later". Na het checken hoe ver de ontsluiting was, klonk er een lichte paniek in haar stem met de mededeling dat de ontsluiting al volledig was en ging direct met de verpleegster naar het aanrecht om alles in orde te maken. 
Maaike was nog in de kamer en omdat zij mij had gezegd er wel voor mij te willen zijn maar niet bij de geboorte, vertelde ik haar dat het nu de tijd was om de kamer te verlaten. Achteraf niets te vroeg, want nog geen minuut later was Rianne geboren. 
Het ging onwijs snel. Maaike had de deur nog niet gesloten en de heftige brandende helse pijn werd ondragelijk. Ik snauwde nog naar Claudette dat ik dit niet leuk meer vond en naar huis wilde. Claudette, die aan mijn rechterzijde stond met haar hand op mijn been, wilde hier om gaan lachen, maar direct vertrok haar gezicht en slaakte ze de kreet "nu komen, ik zie het hoofdje al" “nu komen, ik zie het hoofdje al”. Als een speer kwamen de verpleegster en de assistent naar het bed, heel snel werd Claudette geïnstrueerd. Ik had geen idee wat er allemaal gebeurde en ineens werden mijn benen omhoog getrokken naar mijn buik toe, een klap en als een torpedo vloog Rianne uit mijn lichaam, opgevangen door de assistent.

Rianne was geboren om 6:23 uur – dit hele bevallingsverhaal duurde in totaal nog geen uur.

Het duurde even voordat we ons allemaal beseften dat ze geboren was en al direct zorgde ze voor een hoop consternatie. Na eerst wit, toen roze en direct blauw te worden, zette ze het op het schreeuwen. Doordat de geboorte zo snel ging, stond iedereen even enkele seconden stil en er gebeurde helemaal niets. Ineens besefte de verpleegster dat ze pijn in haar pols had en deze niet meer kon bewegen en vertrok binnen een paar minuten richting eerste hulp. De assistent-gynaecoloog stond met Rianne in haar handen – aan het eind van het bed, waar ze letterlijk Rianne in haar handen geworpen kreeg. Mompelend en een beetje wit weggetrokken.  De kersverse vader zat nog steeds op zijn stoel wit weggetrokken en geschrokken van de klap en de snelheid. De enige die zich niet had laten overrompelen door deze eerste actie van Rianne was Claudette en die handelde instinctief en gaf iedereen opdrachten. Ook mij, want op het moment dat Rianne op mijn buik gelegd werd was ik ook nog niet bekomen van het geweld van haar geboorte en kon niet accepteren dat de bevalling al voorbij was. Eenmaal in mijn armen, het kleine wereldmensje observerend, keek ik in twee heldere blauwe ogen, die ook direct terug keken. Toen wist ik het zeker: onze Rianne zou ons leven totaal veranderen. Alleen ik had niets kunnen voorspellen van wat ik nu weet.

Kort na de bevalling werd Rianne apart genomen en werd mij verteld dat haar suikergehalte in haar bloed te laag was en zij direct voedsel tot zich moest nemen om deze te stabiliseren. Omdat ik zwangerschapssuiker had, was ik hier al voor gewaarschuwd en ging akkoord met het feit dat Rianne eerst flesvoeding zou krijgen in plaats van borstvoeding. Borstvoeding kon, als ze eenmaal gestabiliseerd was, worden gestart. Toch ging dat anders dan we hadden gedacht. Rianne had al snel door dat een fles veel sneller ging dat bij de borst.  Als ik op de kinderafdeling kwam om haar te verzorgen en voeding te geven en werd aangelegd pakte ze stevig mijn tepel vast met haar mondje trok er twee keer hard aan, en kijkend met die grote mooie blauwe ogen naar mij zette ze het direct op het schreeuwen. Alles bewoog: handen, voeten, hoofd direct naar achteren gooien –  haar ruggetje stijf, haar billen en benen strak naar achteren - één groot protest. Ik wist het toen gelijk, borstvoeding zou het niet worden, dat duurde mevrouw te lang. Als het flesje dan direct opvolgde ontspande ze direct, al bewogen haar armpjes en beentjes wel alle kanten op. In twee slokken dronk ze het flesje leeg om het daarna direct weer in protest te gaan.

Het  wassen en verschonen van Rianne was al een sport op zichzelf. Het was net of Rianne zich niet kon ontspannen en hield zich stijf,  wat uitkleden een ware crime maakte. Als ze eenmaal in het water werd ondergedompeld ontspande ze wel, maar was haar enthousiasme zo groot dat het moeilijk was haar goed vast te houden. Eigenlijk kwam ik twee handen tekort, die ik dan gelukkig weleens kreeg van mijn oudste dochter Maaike, toen elf jaar. Hoe heerlijk Rianne kon genieten van haar badje, spetterend met haar handjes en benen, keek ze met grote ogen in de rondte, de hele wereld observerend. Het kon haar niet lang genoeg duren om zo heerlijk te dobberen in het water, maar zo ontspannen als ze was in het water, zo gespannen was ze als ze er weer uit moest. 
Het afdrogen van een baby die zich totaal stijf houdt en als een gespannen boog op haar aankleedkussen ligt, is een erg inspannende bezigheid, maar onze creativiteit gaf de oplossing.
We kwamen er achter dat muziek en afleiding haar deed ontspannen en al snel was er een ritueel ingevoerd. "Dansend en zingend, op z’n minst twee man sterk, werd Rianne uitgekleed, gewassen en verzorgd." Dansend en zingend, op z’n minst twee man sterk, werd Rianne uitgekleed, gewassen en verzorgd. Als een stelletje malloten gingen we in optocht naar boven, de cd met kinderliedjes werd opgezet er werd gedanst en gezongen. De één druk met Rianne haar aandacht aan het trekken, de ander snel  met het uittrekken van haar kleding en het verwijderen van haar luier die geklemd zat tussen twee dikke gespannen dijtjes.  Al dat drukke gedoe met veel herrie en handen klappen en soms geforceerd maf doen was de oplossing en zorgde er voor  Rianne niet als een gespannen boog haar verzorging onderging.

Zo klein als ze was genoot ze van al die aandacht en vooral de herrie... later zouden we er achter komen waarom. Nooit had ik kunnen bedenken dat de geboorte van deze prachtige meid ons leven zo zou veranderen en verrijken.  De kijk op de wereld waarin we leven een totale andere dimensie zou krijgen... en leerweg, een nieuw avontuur.

• 
  beantwoorden Geplaatst door harryvanderstigt (Gast)
  Op 25-03-2012 om 18:44

  mooi he

Andere columns van camari

• 

  Rianne het Elfenkind deel 7

  Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
  Rianne het Elfenkind deel 7

• 

  Rianne het Elfenkind deel 6

  Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
  Rianne het Elfenkind deel 6

• 

  Rianne het Elfenkind deel 5

  Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
  Rianne het Elfenkind deel 5