Rianne het Elfenkind deel 2
Foto: Camari
Blogpost door: camari
Geplaatst op: 18-04-2012 om 20:11
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor... Onze Rianne heeft PDD-NOS.
Zo klein als ze was, merkte ik als moeder direct dat ze anders was. Met haar grote blauwe ogen, mooi afstekend bij haar roze gezichtje en zwarte haartjes, keek ze direct bij eerst levenslicht de wereld in en ze wilde niets missen. Omdat ze de eerste minuut al gelijk flesvoeding kreeg was borstvoeding echt een crime. Mevrouw had het geduld niet om te wachten tot de borstvoeding goed opgang kwam, na drie keer hard zuigen aan de tepel was ze er klaar mee en gooide dan haar hele lichaam in de strijd. Maar met flesvoeding was ze ook niet altijd tevreden. Na vele manieren proberen kwam ik er achter dat ze eigenlijk liever rechtop gehouden werd, zodat haar uitzicht beter was. Want het plafond had ze na enige tijd wel gezien. Ook rustig in de box of ledikant liggen was er niet bij. In de box waren het voedingskussen en een Maxi-Cosi een uitkomst. Haar bedje gaf meer problemen. Slapen deed ze wel, maar erg onrustig. Door constant bewegen van haar armen en benen werd ze steeds wakker. Het ouderwets inbakeren, wikkelen in een doek, was de oplossing. Hierdoor werd ze gedwongen stil te blijven liggen en viel ze rustig in slaap.
Rianne groeide op als een vrolijke gezonde meid, altijd gezellig aan het huppelen en dansen. Open en gezellig tegen alles en iedereen. Gek op mensen en vooral mannen. Deze hadden echt haar voorkeur... En ze pakte iedereen in met haar mooie grote blauwe ogen. Zolang ze maar kon bewegen, kruipen en later ook kon lopen, was ze helemaal in haar hum. 
Maar als ze moest eten en in haar stoeltje zitten waren de rapen gaar. Dan zette ze het weer op het schreeuwen en huilen. In de kinderwagen/buggy was het ook al een ramp. Altijd weer vechten tegen de veiligheidsgordels, een ramp was het. Ze wist zich er zo vaak uit te draaien of in de knoop, en toen ze later eenmaal wist hoe het werkte (en dat was vrij snel) was het helemaal een strijd.
Hoe leg je een kind van twee jaar uit dat het dragen van veiligheidsgordels belangrijk zijn?
Rianne had er eigenlijk een verschrikkelijke hekel aan om beperkt te worden in haar bewegingen. De enige manier om Rianne rustig te krijgen was de televisie. Ik weet het, jullie denken: "weer zo’n moeder die haar kind voor de televisie zet", maar het was echt voor mij de enig oplossing. En trouwens: ík zette haar niet voor de televisie, dat deed ze zelf. 
Als ze aan het hollen en draven was en wel tig keer gevallen was, ging zij voor de televisie staan. Op latere leeftijd pakte zij de poef, schoof die vlak voor het beeld en hing dan als een vaatdoek over de poef heen, met haar neus nog geen 15 centimeter van de televisie af. Daar kon ze zeker wel een uurtje blijven hangen en ze bewoog dan haast ook niet. Elke keer weer schoof ik de poef verder van de tv af, maar zij schoof 'm net zo hard terug. Zo vond ze haar rust bleek later.
Het hele dag hollen, vliegen en draven gaf natuurlijk ook wel eens stuiterpartijen. Vaak genoeg viel ze hard op haar hoofd of op haar knieën. En zo stoer als ze was stond ze op, vroeg een kusje en speelde dan verder. Huilen was er meestal niet bij en voorzichtiger doen daarna helemaal niet.
Toen Rianne ongeveer 15 maanden oud was, verhuisden we naar Hellevoetsluis. Naar een groter huis met een heerlijke grote tuin. Die tuin was haar favoriet; ze wilde altijd naar buiten. Het liefst op blote voeten, en als het even kon ook in haar blote billen, want ook kleding voelde als belemmering voor haar. Rianne vloog van de ene kant naar de andere kant van de tuin, waar een plastic picknicktafeltje en een keukentje stonden. Ze stortte dan alle plastic keukengerei door de hele tuin en was er dan weer klaar mee. Het konijn was heel blij met haar, want die kreeg alle aandacht en had ze hele gespreken mee. Snoopy, de grote zwarte wollige kater, was ook haar grote vriend, maar daar dacht Snoopy zelf anders over. Op het moment dat hij Rianne maar hoorde maakte hij al een sprongetje om zo snel mogelijk weg te komen. Snoopy is er nooit meer over heen gekomen en is nu nog steeds een chagrijnige kater, die alleen binnenkomt om te eten. Ook de schutting moest het ontgelden. Elke keer weer klom ze er in zodat ze er overheen kon kijken; zo klein als ze was. Het probleem was alleen dat ze er niet meer af kon en begon dan heel hard te schreeuwen. Als we haar dan van de schutting haalden, vloog ze er net zo hard weer in, om dan weer te schreeuwen dat ze er weer af wilde. Achteraf gezien bleek dat dwangmatig gedrag.
Als Rianne over de schutting loerde, zag ze het speeltuintje en wilde daar maar wat graag naar toe. Dat deden we dan ook regelmatig. Het speeltuintje bestond uit een glijbaan, twee schommels, een wip en een wipkip. In het begin had ze hulp nodig met alles, behalve de glijbaan. Na lekker te hebben geschommeld samen en de wipkip te hebben uitgetest, was de glijbaan aan de beurt... Elke keer weer de glijbaan op en af, op en af, op en af. "Dit kon ze erg lang volhouden. Langer dan ik, want dat hangen op dat speelplekje was ik na een uurtje ook wel zat."Dit kon ze erg lang volhouden. Langer dan ik, want dat hangen op dat speelplekje was ik na een uurtje ook wel zat. Daarnaast had ik ook mijn verplichtingen, zoals huishouden en koken. Altijd eindigde het bezoekje speelplekje in huilen als we naar huis moesten. Rianne was te klein en te gevaarlijk om uit het oog te verliezen, maar naar huis gaan was elke keer weer een grote opgave en kostte veel energie. Op het moment dat ze het idee kreeg dat moeders het zat was nam ze vaak de benen, vloog alle kanten op. Ik moest haar altijd vangen en dan onder mijn armen huilend en schreeuwend mee naar huis dragen.
In die tijd was ik erg moe, had totaal geen puf. Heel de dag was ik met deze dame druk in de weer. ’s Morgen aankleden met veel gekrijs en geschreeuw, maar iedere keer lukte het wel. Maar als ik me dan omdraaide of even iets ging doen, kwam Rianne weer aangehuppeld zonder kleertjes aan. Het gevolg was dat ik op het laatst de moeite niet eens meer wilde nemen om haar aan te kleden. Dat scheelde veel energie op de vroege ochtend. Ik werd steeds makkelijker - of misschien beter gezegd - lakser. Haartjes kammen was altijd huilen. Vaak genoeg, als er dan iemand langs kwam, liep Rianne nog in haar slobber pyjama, met ongekamde haartjes en een speentje in haar mond rond. Als een heel tevreden, gelukkig kind.
Vaak genoeg heb ik me afgevraagd wat zou er nou aan de hand zijn... Was ik gewoon te oud voor deze shit? Ik was tenslotte 42 jaar toen Rianne zich aankondigde. Kleine kinderen houden je jong, maar in die tijd heb ik me nog nooit zo oud gevoeld.
Het probleem was Rianne of ik... Er klopte gewoon iets niet. Als ik daar dan over sprak met mijn man, vriendinnen en zus , dan was hun reactie dat er helemaal niks mis was met “die meid”. Ze is leuk, vrolijk, gezellig, open, niet verlegen, gewoon een meisje met pit, een eigen willetje, niks mis mee. Conclusie: het lag aan mij. Dat maakte mij erg onzeker en ook verdrietig... Ik voldeed niet als moeder. Elke avond als het bedtijd was ging ze in bad en naar bed, in een slaapzak zodat ze haar ledikant niet uit kon klimmen. Muziek aan, het liefst zo wild en vrolijk mogelijke muziek. Ook het wrijven en kriebelen over handjes en hoofdje was een ritueel, zodat ze lekker rustig bleef liggen. Daarna koffie voor mij en als voor dood op de bank. Het idee dat iemand anders nog aandacht van me wilde, zoals mijn man en onze oudste dochter, kwam niet eens bij me op. Ging op tijd naar bed en was altijd weer blij dat ik weer een dagje mocht gaan werken. Hoe schuldig heb ik me daar over gevoeld? Eigenlijk niet zo veel. Heerlijk weer werken – lekker gewoon je zelf zijn, wetend wat je te wachten stond en wat er van je verwacht werd. En weer onderweg naar huis denkend, ondanks alles: lekker weer naar m'n meiden. Maaike de rustige puber die bijna altijd vergeten werd en Rianne, een heerlijke meid... Altijd vrolijk, zolang ze niet belemmerd werd in haar doen en laten.
Pas toen Rianne vier jaar was en ze naar school ging kreeg ik bijval en erkenning. Toen was hulp snel geboden...
Plaats een reactie
Andere columns van camari
-
Rianne het Elfenkind deel 7
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
Rianne het Elfenkind deel 7 -
Rianne het Elfenkind deel 6
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
Rianne het Elfenkind deel 6 -
Rianne het Elfenkind deel 5
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
Rianne het Elfenkind deel 5
Op 20-04-2012 om 08:42
Oh Camari, wat een tropenjaren hebben jullie meegemaakt.......als gezin, als kind, als moeder, als zus....ik heb bewondering voor jullie. Wat akelig, dat pas toen ze 4 werd, er erkenning kwam voor jou en je dochter. 4 jaar lang werden jullie niet gehoord.....zo heftig. Vechten tegen de bierkaai. Zo zwaar.....en wat goed van je, dat je bent blijven werken. Dat is je overlevingsstrategie geweest (en misschien nu nog), anders had je het nooit vol kunnen houden, hoeveel je ook van je kinderen houdt. Ik hoop dat er ook oog voor Maaike is gekomen, als zus van. Want dat heeft ze ook nodig.
Ik sta voor de klas in het Speciaal Basisonderwijs, en werk o.a. met kinderen als Rianne. Iedereen is uniek. Uitaan van de mogelijkheden geeft je een andere kijk op het leven. Maar in je thuissituatie ben je 24 uur, 7 dagen per week verantwoordelijk, en dat moet als een zware rugzak altijd bij je zijn..........
Ik lees dat ze jullie ook veel heeft gegeven, levenswijsheid!? Ben benieuwd naar het vervolg van je column!
Warme groet, Miriam van Broekhuizen.
Op 20-04-2012 om 12:05
Dank je Miriam voor je lieve woorden en begrip......Gelukkig kreeg ik bijval en erkenning dankzij de juffen van groep 1, die herkende wat ik bedoelde( net als jij dus eigenlijk) ...en ben blij dat ik de moeilijke vraag aan hun heb durven te stellen "wat is er mis met onze Rianne". Het antwoordt was voor mij het teken om zo snel mogelijk hulp te zoeken.
Wil ook even kwijt dat, ik vind ieder die werkt in het onderwijs maar in het bijzonder Speciaal Basisonderwijs...hun gewicht in goud waard zijn.
Op 20-04-2012 om 13:20
Hoi Camari,
Tja, ieder doet waar hij of zij goed in is!! Ik werk graag met bijzondere kinderen, en kijk dan naar mogelijkheden.....heerlijk, als een kind weer lekker in zijn vel komt te zitten. Sinds kort heb ik naast mijn baan als juf ook mijn eigen praktijk als gedragsspecialist, zodat ik nog meer kinderen en ouders kan helpen meer eigenwaarde te krijgen, en in hun eigen kracht te zetten! ik ben trouwens de schrijfster van Lotje de kat,tussen de andere columns....
Groetjes Miriam.
Op 23-04-2012 om 19:07
lekker blijven schrijven .. Ik vind het geweldig om te lezen , ik hoop dat je er iets mee gaat doen.. dikke kus xxx je vriendin claudette