Rianne het Elfenkind deel 3
Foto: Camari
Blogpost door: camari
Geplaatst op: 30-04-2012 om 09:59
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor... Onze Rianne heeft PDD-NOS.
Rianne was vanaf het begin verzot op water. Als pasgeborene schreeuwend de emmer in en, eenmaal ondergedompeld, heerlijk ontspannend en genietend, om het daarna direct weer op een schreeuwen te zetten als de badbeurt weer voorbij was. Later lekker relaxed in het babybadje. Badderen was voor Rianne een feest, een heerlijke ontspanning. Letterlijk en figuurlijk. Haar oogjes begonnen te stralen op het moment dat ze door kreeg dat het tijd was voor het bad. Als een vis in het water voelde zij zich. Zingen, spelen, spetteren, lachen, gieren, en als ze eruit moest brullen. Schreeuwen, krijsen en trappelen als het weer tijd was om het badderen te beëindigen.
Water heeft altijd een aantrekkingskracht gehad voor Rianne, tot het gevaarlijke toe. Water is ook de aanzet geweest dat ik het niet langer meer aankon en hulp ging zoeken. Twee keer heb ik haar tijdens een wandeling uit een vijver in een achtertuin moeten vissen. De eerste keer was in de zomer. Weglopend van mij holde zij een achtertuin in van onze buurtjes en ging zitten in de ondiepe vijver tussen de visjes. De tweede keer was veel enger, het was toen winter... Eerst liep ze gezellig naast me te babbelen, tijdens de hond uitlaten. En zo was ze ineens verdwenen. Ik riep haar, tegen beter weten in, want antwoorden deed ze namelijk nooit. Een beetje verdwaasd dat ze ineens verdwenen was, keek ik in de rondte en in de tuinen van de mensen die daar woonden. In een glimp zag ik haar staan naast een rotsje met daarom heen een “zwart vierkant“ op de grond. Nog aarzelend of ik die tuin in zou lopen, zag ik haar voorwaarts vallen en met haar hoofdje verdwijnen in dat “zwarte vierkant”. Toen realiseerde ik me ineens dat het water was. Met een schok stond ik in één seconde naast haar en trok haar aan haar benen uit het water. Met angst in mijn hart en bijna in shock rende ik met haar naar mijn zus, die vier huizen verder op woonde. Rianne hing klappertandend en rillend in mijn armen, dicht tegen mij aan gedrukt. Bij mijn zus aangekomen, reageerde Rianne vrolijk op haar tante Ria en trakteerde haar op een grote glimlach met haar blauwe lipjes. Ze was gelijk weer blij. Dit meisje bleef mij steeds weer verbazen...
Terwijl ik bij kwam van de schok en in huilen uitbarstte, reageerde mijn zus kordaat. Toen de rust was wedergekeerd, zat Rianne heerlijk in het bubbelbad van ome Jamie (ome Jan) te genieten van het water. Het bubbelbad dat ze vervolgens besloot vol te poepen... Steeds weer zorgde Rianne voor hilarische en schokkende momenten.
Water dus, als een rode lijn door Rianne’s leven. Water is gevaarlijk voor kinderen zoals Rianne, en zeker als ze nog niet kunnen zwemmen. Helaas kunnen kinderen in Nederland vanaf hun 4,5 jaar op zwemles. Voor die tijd modder je maar wat aan in het zwembad, hopend dat je je kind genoeg hebt geleerd om te blijven drijven. Wel met behulp van bandjes natuurlijk. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat het gevaarlijk is om zomaar in het water te springen, dat ze kan verdrinken. Elke keer hetzelfde riedeltje, waar totaal geen gehoor aangegeven werd. Water was voor haar als met een rode lap naar een dolle stier wapperen. Zodra Rianne het zag vloog ze er op af, en als je mazzel had stopte ze voor het randje. Haar tijdens het zwemmen vasthouden werd totaal niet als prettig ervaren. Ze wilde los, niet belemmerd worden in haar bewegingen.
In de meivakantie hadden we een stacaravan gehuurd in Brabant, op een leuke camping met een binnenzwembad en een grote zwem-/speelvijver. Rianne was pas vier jaar geworden. Toen we aan kwamen gingen we direct na het uitpakken van de auto de camping verkennen, om Rianne te laten zien waar ze mocht gaan spelen en waar ze niet alleen naar toe mocht. Maaike, Lisa (haar vriendin, beiden 15 jaar), Rianne en ik genoten van de heerlijke zon en maakten ons rondje om de speelvijver. Halverwege het meer was een brug over het water, met aan de andere kant van de brug een grote speeltoren met op verschillende hoogtes glijbanen. Rianne was helemaal onder de indruk van dat “moois” en wilde daar wel naar toe. Onderweg kreeg ze al instructies van mij: 'bij mama blijven, niet naar het water gaan' en: 'even glijden dan gaan we verder'. Bij de glijbaan aangekomen verviel Rianne eigenlijk al gelijk in het dwangmatige ritueel: klimmen, glijden, klimmen, glijden, klimmen, glijden. Mijn instructies waren niet duidelijk geweest; ze was niet meer te houden. Ik kreeg totaal geen contact meer met haar. Mijn pogingen om haar duidelijk te maken dat het genoeg was geweest kwamen niet aan. Andere tactiek, om te zeggen dat ze nog drie keer mocht glijden, maar dat we dan weer verder gingen wandelen, hielp ook niet meer. Op dat moment verviel ik in de fout. Moe van het eeuwige wachten en wetende dat als ik haar daar weg zou halen, een hoop geschreeuw en gekrijs zou geven, liep ik weg van de glijbaan. Hopende dat ze me toch zou achtervolgen. Helaas gebeurde dat niet. Ik ging verderop op een bankje zitten en hield haar nauwlettend in de gaten, terwijl ik mezelf afvroeg hoe lang dit nog zou kunnen gaan duren. Maaike vroeg iets aan mij en even keek ik op om haar antwoord te geven. Toen ik weer naar de glijbaan keek, zag ik Rianne nergens meer. Vijf seconden uit het oog en weg was ze. Ik sprong op, wilde niet gelijk in paniek raken. Toen keek ik verder en zag in het water bij de brug haar beentjes en onderbroek. "Rianne! Ze ligt in het water!" Ik schreeuwde: 'Rianne! Ze ligt in het water!' Ik wees naar de rechterkant van de brug, waar ik haar ook zag. Ik nam een speurt en Maaike holde naar de plek waar ik naartoe had gewezen. Zelf rende ik naar de linkerkant van de brug, niet denkend waarom. Noem het instinct. Ik liep bijna een vrouw ondersteboven. Toen direct het water in... Op dat zelfde moment zag ik Rianne een paar meter recht voor mij met haar hoofdje omhoog komen, om direct weer onder water te verdwijnen. De modder zoog mijn voeten vast, maar niets kon mij tegenhouden. Ineens was de bodem verdwenen. Ik greep met mijn armen in het water en had ineens Rianne vast. Dit alles gebeurde zonder enige gedachte. Eenmaal aan de kant kwam ik uit mijn roes. Ik zag de mevrouw staan die ik was gepasseerd en nog meer mensen. Ook Maaike en Lisa kwamen hard aangelopen.
Eigenlijk viel me ineens op dat er veel meer mensen waren en alle keken verbaasd, stilstaand en stilzittend. Allemaal hadden het gezien en niemand had één vinger uitgestoken. Met Rianne dicht tegen mij aangedrukt bleef ik daar enkele seconden staan. Een vrouw schreeuwde: 'ik zag het, maar realiseerde me niet wat er gebeurde...' Op dat zelfde moment begon Rianne te hoesten. Ik zette haar op de grond en ze bleef mij beduusd aankijken, met grote blauwe ogen. Op dat moment wist ik niet meer wat ik moest doen: naar de dokter, de receptie. Rianne begon te huilen van de kou. Haar natte kleertjes voelden niet lekker aan, ze wilde naar huis. Omdat ze huilde en niet meer hoestte, haar wangen wel een beetje wit waren maar haar lipjes niet blauw, en haar ogen gewoon helder, wist ik dat het verder goed met haar was. Daarom besloot ik samen met haar naar de caravan te gaan.
Hoe we zijn gelopen en hoelang we er over gedaan hebben, heb ik geen notie meer van. Wel weet ik nog dat Rianne onderweg liep te huppelen en verder wilde spelen, maar daar wilde ik absoluut niets van weten. Het magische woord “douche” zal wel gezorgd hebben dat ze mee liep.
Eenmaal bij de caravan aangekomen en haar onder de douche zettend, kwamen de tranen los bij mij. De onmacht, de boosheid... Tijdens het douchen ging het weer bijna fout. Terwijl Rianne de douchekop vast had en ik haar aan het insoppen was, draaide Rianne de koude kraan dicht. Met een reflex draaide ik de douchekop van haar af. Dit was echt de laatste druppel voor mij. Want als ik niet had gereageerd had, waren brandwonden het gevolg geweest. Ik heb niets gezegd, alleen haar vader geroepen en Rianne aan hem overhandigd. 'Hier. Zorg jij maar voor haar, want ik kan het niet meer'.
Vanaf dat moment was ik er van overtuigd dat ik een slechte moeder was. Te onoplettend, te gemakzuchtig, te oud voor dit alles. Die gedachten deden zeer, maakten mij heel verdrietig en angstig. Na vijf dagen de zorg voor Rianne niet te hoeven te doen (de taken werden overgenomen door vaders, Maaike en Lisa) kwam ik een beetje tot rust. Toen besloot ik om direct bij thuiskomst hulp te gaan zoeken, voordat er nog meer ongelukken zouden gebeuren.
Eenmaal thuis heb ik contact opgenomen met het consultatiebureau. Rianne had haar inentingen nog niet had gehad, en ik had gevraagd om meer tijd voor een gesprek met de kinderarts. Tijdens dat gesprek vloog Rianne van het ene speelgoed naar het andere en vroeg veel aandacht; zowel van mij als van de dokter. Gelukkig had de arts weinig woorden nodig en adviseerde mij contact op te nemen met het VTO team*. Ook een gesprek met juf Monique en juf Sandra van groep één gaf mij veel antwoorden. Rianne was een lief meisje, maar had eigenaardigheden zoals zich verstoppen (achter de rug van de juf), huilen omdat er te veel herrie was, alleen willen spelen met één soort stukje lego, zich terug trekkend van de groep, spelen in haar eigen fantasie, zonder reden kruipen op de schoot van de juf. In dat gesprek heb ik ook gevraagd of zij genegen waren mij te helpen naar het zoeken naar hulp voor Rianne, wat ze heel graag wilden doen. Zo begon de weg naar hulp, en dankzij de juiste personen naast mij was die snel gevonden...
* VTO team - Vroeg Tijdig Onderkennen van ontwikkeling en/of gedragsproblematiek bij kinderen van 0 tot 7 jaar en in een zo vroeg mogelijk stadium hulp verlenen aan kind en ouder(s)/verzorgers. Het VTO team is een eerste lijn voorziening. Dat houdt in dat iedereen zich kan aanmelden, ook de ouders. Er zijn geen kosten aan verbonden.
Plaats een reactie
Andere columns van camari
-
Rianne het Elfenkind deel 7
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
Rianne het Elfenkind deel 7 -
Rianne het Elfenkind deel 6
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
Rianne het Elfenkind deel 6 -
Rianne het Elfenkind deel 5
Rianne; een mooi uniek meisje dat ons leven een nieuwe invulling heeft gegeven. Die met al haar speciale eigenschappen ons leven heeft verrijkt, een ander zicht op het leven heeft gegeven met haar speciale manier van denken en handelen, haar openheid haar humor......
Rianne het Elfenkind deel 5
Op 30-04-2012 om 12:10
Lieve Camari,
Wat je hebt geschreven raakt me diep......vooral het stuk over jezelf, dat je ervan overtuigd was dat je een slechte moeder zou zijn......wat hebben jullie als egzin veel meegemaakt. Wat een gemodder, voor het VTO-team werd ingeschakeld. Had er maar eerder van geweten, dan hadden ze je steun en hulp aan kunnen bieden. Zo jammer, dat er ook op het consultatieburo niet eerder is ingegrepen, je signalen van paniek hebben opgevangen, om hulp op maat te kunnen bieden.......en inderdaad, wat prachtige ogen heeft je dochter.
Ik heb met mijn praktijk voor ogen, gezinnen zoals jullie, hulp te kunnen bieden, praktische hulp, een luisterend oor. Wat kan je dan een boel betkenen voor kind en ouders. In het Speciaal Basisonderwijs zijn er ook heel wat kinderen nen ouders, die hier graag gebruik van zouden willen maken. Bedankt voor je aangrijpende verhaal.
Groet, Miriam.
Op 01-05-2012 om 21:02
Lieve Moriaan dank je voor je reactie.....ik denk dat het een goed idee is om ouders hiermee te gaan helpen....ik had achteraf mazzel....maar vele andere worden van kastje naar de muur gestuurd.Succes....